Thuis komen

De eerste werkweek in dienst van de Ontmoetingskerk in Vriezenveen in begonnen. Zo kort geleden nog waren we nog thuis en actief op ’t Harde. Het loopje naar de Boni, even op het bord in de kerk kijken of ik nog vergaderingen aan het vergeten ben, het aanbellen op vrijdag of we de auto even van de oprit willen zetten voor de koelwagen van de Voedselbank (sorry, weer vergeten), het rondje met de hond langs de Dennenweg en Eikenlaan – vertrouwd en gewoon. En dan heb ik het nog niet eens over al die mensen waardoor we ons op ons gemak voelden in ’t Harde. Gemeenteleden, buurtgenoten, mensen die op mijn pad kwamen, vrienden en kennissen – ’t Harde is een dorp vol bekenden.

Als ik eerlijk ben, zag ik dan ook behoorlijk op tegen het afscheid en het nieuwe begin. Afscheid nemen van mensen die je lief en dierbaar zijn geworden. Afscheid nemen van een plaats die vertrouwd is, waar mensen mij kennen en ik de mensen ken. Ik weet wat ik heb, en waar ik op kan rekenen – en dan aan iets nieuws beginnen in een plaats waar ik niemand ken. Sterker nog, ik wist geen eens waar Vriezenveen lag…

Terugkijkend is het echter verrassend verlopen. Eigenlijk voelden we ons al direct thuis in Vriezenveen. Natuurlijk – we hebben als gezin deze stap gezet, en in onze onderlinge verbondenheid en liefde, wortelt ons thuisgevoel. Maar er is meer over te zeggen. Op 30 januari reden we de oprit op van ons nieuwe huis. De vlag hing uit, een spandoek met ‘welkom’ stond in de tuin, de koffie was al klaar. Een team van tientallen vrijwilligers had in de weken daarvoor hard gewerkt om ons huis op te knappen. Uit de inzet, inspanningen en plezier van de vrijwilligers sprak zoveel liefde, dat we ons opgenomen voelden in de gemeenschap van de Ontmoetingskerk. Het was de liefde van die vrijwilligers in de weken voorafgaand aan onze verhuizing, die het mogelijk had gemaakt om met aandacht afscheid te kunnen nemen van ’t Harde. Het was ook de liefde van de mensen uit ’t Harde die ons de ruimte gaven om te kunnen gaan, zodat we ook los durfden laten. Misschien is dat wel de grootste en moeilijkste opgave van liefde: durven loslaten, in het vertrouwen dat de ander op eigen kracht de weg kan gaan – gedragen door de zegen.

We ervaren dit als een groot geschenk. Als genade. Dat we zo al snel thuis mogen komen in ons nieuwe huis. Het is een ervaring die ruimte maakt om met vertrouwen op weg te gaan naar de toekomst. Een fundament om rust en vrede te ervaren. Ik realiseer me ook dat thuiskomen helemaal niet vanzelfsprekend is. Soms kun je door onrust in jezelf vervreemd zijn geraakt, of door ervaringen van verlies vreemdeling geworden in je eigen leven.

De Bijbel spreekt op een bijzondere manier over thuiskomen – dat is uiteindelijk Gods grote verlangen. Dat we thuis mogen komen in zijn Koninkrijk. Een hoopvol perspectief dat straks ten volle werkelijkheid zal worden. Maar ook nu al kan dat Koninkrijk oplichten. Paulus schrijft dat we burgers zijn van dat Koninkrijk. Het overstijgt al onze verschillen en onze beperkingen. Een verbindend Rijk. En wat het mooiste is: hét kenmerk van dar Koninkrijk is de liefde (1 Kor. 13). Daar waar uit liefde wordt geleefd, waar liefde wordt gedeeld, waar mensen niet voor zichzelf leven, maar ten dienste van God en de ander, waar liefde mensen weer in hun waarde herstelt, daar wordt iets zichtbaar van het Koninkrijk.  Dat is wat we geproefd hebben in ’t Harde en in Vriezenveen. Een liefde waarin iets oplicht van Gods Koninkrijk. Dan kun je thuiskomen – zowel in ’t Harde als in Vriezenveen.

We zijn dankbaar voor de liefde die kenmerkend is voor de gemeenschap van de Ontmoetingskerk in Vriezenveen. Het maakt dat we ook met vertrouwen naar voren kunnen kijken, Want we zijn thuisgekomen.