Jozef in de gevangenis

Voor de kinderen van de kinderkerk ‘De Ark’ van de Protestantse Gemeente ’t Harde ben ik een dagboekje aan het schrijven met hun lievelingsverhalen als afscheidscadeau. Dit verhaal heb ik voorgelezen tijdens de afscheidsdienst in januari. Nu is het tijd om ook de andere verhalen te gaan schrijven. Op mijn blog publiceer ik deze verhalen.

Beste Kyra en Karlijn,

Wat leuk dat jullie vragen naar hoe ik onderkoning van Egypte ben geworden.  Als ik het verhaal vertel aan mijn eigen kinderen en kleinkinderen kan ik het soms nauwelijks geloven. Jullie weten dat ik uit een groot gezin kom, he.

Ik was altijd erg trots op mijn grote broers, maar op de een of andere manier kregen ze een enorme hekel aan mij. Ik zag het niet en ik snapte het ook niet – maar goed, daar vertel ik een andere keer verder over. In ieder geval belandde ik door mijn broers in Egypte en uiteindelijk in de gevangenis.

Het was een dag als alle andere dagen. Niets leek erop dat deze dag mijn leven voor altijd zou veranderen. Het was een dag als alle andere dagen. Ken je dat gevoel? Dat iedereen je lijkt te vergeten en niemand echt om je lijkt te geven? Alsof je er niet toe doet?

En God? Maakt het nog wat uit om in God te geloven? Elke ochtend begon ik met een gebed aan God. Ik wilde God vasthouden. De God van mijn vader Jacob. Soms voelde ik me wanhopig worden, maar ik wilde daar beslist niet aan toe geven. Koppig begon ik iedere morgen opnieuw met een gebed.

Dank U voor deze nieuwe dag God – denk aan mij, vergeet mij toch niet.

De zon kierde al vroeg in de morgen naar binnen. Ik kon het ritme van de dag wel dromen. Ik hoorde de voetstappen van de bewaker al in de verte. Het rammelen van de sleutelbos aan de riem. Moet je opletten, ik kan gewoon aftellen: drie, twee, een.

Ja.

De bewaker geeft een schop tegen de voeten van de gevangenisbewaker die hij komt aflossen. Met een schok schiet de tweede bewaker overeind. Net als alle andere dagen is hij tegen het einde van de nacht in slaap gevallen. De Egyptenaren wisselen de gebruikelijke grappen uit. Ik  hoor de andere bewaker weglopen, een trage slepende tred. De zware stap van de eerste bewaker klinkt nu voor de deur. Hij zwaait de deur open en roept op barse toon naar de gevangenen.

Met een knikje met zijn hoofd nodigt de bewaker mij uit om mee te komen. Ik mag de bewakers helpen. En zo begint ook deze dag als alle andere dagen. Hoewel ik gevangen zit, heb ik het best goed voor elkaar. Door mijn vriendelijkheid hebben de bewakers en de medegevangenen respect voor mij. Op deze manier probeer ik toch iets van God te laten zien. Vriendelijk en dankbaar leven, en het beste ervan maken… De bewakers laten mij allerlei klusjes en taken doen en de gevangenen vertellen aan mij hun zorgen, hun verlangens, angsten en dromen.

Dromen.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Die wonderlijke dromen van de bakker en de schenker van de Farao. Die droom van de bakker die vertelde dat het slecht met hem zou aflopen, omdat zijn bedrog aan het licht zou komen. En de droom van de schenker, dat hij weer in ere hersteld zou worden, omdat duidelijk zou worden dat hij onschuldig was. Ik weet zeker dat ik gelijk had – het was alsof God dat tegen mij had gezegd  Ik heb de schenker gesmeekt mij niet te vergeten. Maar ik heb niets meer gehoord.

Helemaal niets.

Zou het dan toch anders zijn afgelopen?  Nee. Hij is me gewoon vergeten. Wat een teleurstelling. Ik heb God nooit losgelaten, maar ik zit nog steeds hier. In de gevangenis. Onwillekeurig sla ik mijn ogen op. Ik zie door de spijlen de blauwe lucht. Hoelang was het geleden? Maanden? Jaren? Weken? In de gevangenis vergeet je gewoon de tijd. Opeens hoor ik snelle voetstappen. Ik  hoor de schelle stem van een jonge boodschapper.

‘Waar is Jozef? Hij moet gelijk bij de Farao komen!’

Ik schrik op uit mijn overpeinzingen Mijn hart klopt in zijn keel. Wat moet ik hier van denken? Wat is er aan de hand? De bewaker pakt Jozef bij zijn schouder.  ‘Kom, je moet bij de Farao komen. Hij vraagt naar je.’

Hoe dit afloopt – dat lees je in het dagboekje van de kinderen van de Maranathakerk, met de lievelingsverhalen van Hendriëlla, Rick, Karlijn, Joost, Noortje, Roman, Kyra, Juul, Ruben,  Nilou, Kyamo, Mynke en Bastiaan.