Waterpas

(Deze column schreef ik in 2011, maar is nog steeds actueel) 

Toen wij nog in Brouwershaven woonden, heb ik eens in een overmoedige bui een plankje opgehangen in het toilet. Ik deed geweldig mijn best: waterpas erbij, aftekenen, boren, de schroeven in de muur, en hup, het plankje hing! Jammer genoeg bleek het plankje alles behalve recht te hangen. Zelfs zonder waterpas was het duidelijk dat het plankje beslist niet recht hing. Het wonderlijke is dat zoiets kan wennen. In eerste instantie irriteerde het mij zo dat ik het plankje opnieuw wilde bevestigen. Maar na verloop van tijd lette ik er nauwelijks meer op. En weer iets later maakte ik mijzelf wijs dat het helemaal niet erg was en ik zelfs trots op mijzelf mocht zijn. Tot het moment dat mijn broer mij erop wees dat het plankje toch echt scheef hing!

Hetzelfde gevoel bekruipt mij wanneer ik nadenk over hoe in de afgelopen periode op de PVV gereageerd is. De PVV kiest over het algemeen voor confronteren zonder de bedoeling om tot een serieuze oplossing te komen. Via vereenvoudigde en vaak kwetsende boodschappen poogt deze partij het debat te beheersen. Bestuur vraagt om nadere analyses, het horen van de verschillende kanten aan een zaak, zorgvuldig omgaan met burgers en om visie naar de toekomst. Het spreken van bijvoorbeeld  ‘kopvoddentaks’, ‘tuigdorpen’, ‘knettergek’, is in meer of mindere mate beledigend. Het wegzetten van bevolkingsgroepen vanwege hun religie is schadelijker. Daardoor creëert de PVV een tweedeling in onze samenleving.

Vreemd genoeg nemen steeds meer partijen het taalgebruik van de PVV over. En niet alleen het taalgebruik, maar in zekere zin ook het denken van de PVV. Het roepen van klinkende oneliners lijkt belangrijker dan het zoeken naar een weloverwogen en realistische oplossing. Dieptepunt is toch wel de uitspraak van onze premier: “We geven Nederland terug aan de Nederlanders.” Ook lijken steeds meer politici taalverruwing niet te schuwen om een punt te scoren.

Wonderlijk genoeg is ook de verkiezingsoverwinning van de PVV met opluchting ontvangen: de winst viel in verhouding met de Tweede Kamerverkiezing van mei vorig jaar mee. Het wordt pas echt een politiek gevaarlijke situatie wanneer extremisme en beledigingen geen verzet meer oproepen, maar stilzwijgend worden geaccepteerd of zelfs omarmd.

Het doet me denken aan mijn plankje in het toilet in Brouwershaven. Het was scheef en bleef scheef. Alleen heb je soms iemand nodig om daar aan herinnerd te worden.