Pasen: vaste grond onder de voeten

Een van de verklaringen voor de naam ’t Harde is dat de mensen in vroegere tijden onderweg van Nunspeet naar Wezep (en vice versa) vaak over lastig begaanbaar terrein moesten. De bodem was geregeld drassig en bood niet altijd evenveel houvast. Maar wanneer de mensen ter hoogte van ’t Harde kwamen, was de ondergrond beter. Ze kwamen op harde en stevige ondergrond: op ‘t Harde. Even geen drassigheid, geen verrassingen en moerassen, maar stevigheid. Vanaf ’t Harde vervolgden ze weer hun weg.

In zekere zin kun je je levensweg hier misschien ook wel mee vergelijken. Je gaat je weg, soms met prachtige vergezichten, soms door diepe dalen vol duisternis en angst, soms door drassig gebied, met nauwelijks houvast, en soms over stevige paden.

Houvast – dat is wat we zoeken. Een beetje grip op de onzekere omstandigheden van ons leven. Een beetje zekerheid dat ons leven niet vergeefs is en dat invulling geeft aan ons bestaan. Een stevige ondergrond, een fundament – zekerheid.  Met name in tijden waarin we geconfronteerd worden met onze onmacht, met lijden en sterven, met onrust en zorg, kan het voelen alsof de bodem onder ons bestaan wordt weggeslagen. Of dat de golven over ons heenslaan – en waar kunnen we dan houvast vinden?

Er zijn veel zelfhulpboeken op de markt die ons hierin de weg willen wijzen. Wat deze boeken gemeenschappelijk hebben, is dat de sleutel in onszelf ligt. Als we maar voldoende vertrouwen hebben in onszelf… Als we maar voldoende beseffen dat we zelf onze omstandigheden kiezen… Als we maar voldoende bereid zijn om negatieve gedachten achter ons te laten … Als we maar…

Soms klopt het inderdaad. Een mentaliteitsverandering kan helpen om de omstandigheden op een betere manier het hoofd te kunnen bieden. Tegelijkertijd klinkt er ook een harde toon door in de zelfhulpboeken. De omstandigheden – het lijden, het onrecht, je levensverhaal – blijken volgens die boeken tot op zekere hoogte je eigen schuld. En hoe vind je die broodnodige zekerheid en houvast wanneer je het gevoel hebt in een moeras naar beneden te worden getrokken? Kun je je aan je eigen haren omhoog trekken?

Zelf heb ik geworsteld met onrecht waar ik aan geleden heb. In die fase was ik kwaad op God, verweet ik Hem het lijden waar we als gezin mee geconfronteerd werden. We hadden er nooit om gevraagd en het was te groot om te kunnen dragen. Ik besloot het verder zonder Hem te wagen – alles was beter dan een God die dit lijden toe had gestaan of misschien wel veroorzaakt had.

Het zoeken van de weg los van God, bracht mij meer onrust en onzekerheid. Het verlangen naar houvast, naar een verankering nam toe, maar ik kon mijzelf niet redden uit het moeras van pijn en onrecht. Ik kòn het niet alleen. Zelden heb ik mij zo verloren gevoeld.

Het wonderlijke was dat in ontmoetingen juist mensen die zelf aan de kwetsbaarheid leden, verhaalden van hoop dwars door de wanhoop heen; zij getuigden van een EN TOCH… Een ervaring van niet alleen gelaten zijn in wanhoop, omdat er telkens iemand was die een hand legde op hun hand, of in liefde voor hen aanwezig waren. Zij wezen de weg. Een weg die alles te maken heeft met Pasen: opstandingsfeest – feest van hoop.

Het is God die zijn schepping, zijn wereld, niet aan ons eigen lot kan en wil overlaten. Hij is mens geworden om het verlorene, om de verlorenen, om mij te zoeken en te vinden. Hij is gekomen in alle kwetsbaarheid. Om zo het kostbare van een kwetsbaar mens aan het licht te brengen. Hij is gekomen om te dienen, niet te heersen. Mens naar Gods hart, God in ons levensverhaal.

Opstanding. Hij roept ons op om niet vast te blijven zitten in banden van de angst, het gevoel van machteloosheid. Hij roept je op om op te staan uit je gevangenschap. Soms kunnen je je van binnen als dood voelen. Door dingen die je in ons leven hebben meegemaakt, door gebeurtenissen die diepe indruk op je hebben gemaakt, of door rouw die zo zwart over je kan liggen. Maar ook dan noemt Jezus je bij je naam. De engelen wentelen ook bij ons de steen van ons hart. Jezus is opgestaan. Hij is ons tot in de dood trouw gebleven; zo groot was zijn liefde voor ons. En door de dood heen is Hij opgestaan en heeft Hij de weg naar het leven opengebroken, de weg naar God. Niets kan ons meer scheiden van de liefde van Christus.

Pasen: zekerheid onder ons bestaan. Gods liefde wordt zichtbaar in Jezus Christus. Een wereld verloren in schuld, wordt aan het licht gebracht. Hoe verloren we ons ook kunnen voelen, Hij brengt ons thuis.