Een groepje jongeren op de fiets haalt me in, terwijl ik met de hond een ommetje maak. Het zijn twee jongens en een meisje; ze zijn een jaar of 13, 14. Een van de jongens heeft het hoogste woord. In het voorbijgaan hoor ik hem roepen ‘Nou, en als zij niet wil zoenen, dan zoen ik toch gewoon een ander meisje. Altijd prijs, haha’. Het antwoord van het meisje gaat verloren in de lach van de andere jongen.
Ik moest aan dit voorval denken, toen ik het bericht op RTL Nieuws las over het rapport van Corinne Dettmeijer, de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen dat morgen (28 mei 2014) gepubliceerd zal worden. De schokkende cijfers die in het rapport genoemd worden, bevestigen de cijfers van eerdere onderzoeken. Nog steeds loopt één op de drie kinderen het risico slachtoffer te worden van een vorm van seksueel geweld. Ruim 20% van de jongens en meer dan 40% van de meisjes krijgen in de loop van hun jeugd te maken met ongewenste aanrakingen of seksuele handelingen.
Al vanaf de jaren ’80 wordt keer op keer door onderzoeken bevestigd dat seksueel geweld een zeer omvangrijk probleem is. Toch lijkt het maar niet tot ons bewustzijn door te dringen. Ja, we schrikken als er een groot verhaal naar buiten komt. Ja, we reageren massaal woedend als we weten dat ergens een pedoseksueel is komen te wonen. Deze verontwaardiging is echter selectief en contraproductief. Het overgrote deel van onze kinderen wordt geen slachtoffer van een pedoseksueel, maar van een bekende in het gezin of van mensen die vertrouwd worden. De verontwaardiging lijkt op het zondebokmechanisme. We lynchen de zondebok en doen alsof we daarmee de veiligheid weer hebben hersteld.
Het probleem is echter vele malen ernstiger en komt ons vele malen dichter op de huid. Het hoge percentage kinderen dat slachtoffer wordt van seksueel geweld geeft aan dat het een geaccepteerd verschijnsel is. Zolang als het niet bekend wordt, natuurlijk. Deze cijfers betekenen niet alleen dat er erg veel kinderen groot worden in onveiligheid, maar dat er dus ook talloze mensen zijn die zich schuldig maken aan seksueel geweld. Wie zijn deze mensen? Misschien is dat wel het schokkendste: het zijn de mensen om ons heen, en misschien zijn wij het zelf wel. Deze werkelijkheid is zo scherp, dat het beter lijkt om hierover te zwijgen.
Zwijgen houdt echter in dat we accepteren dat ook de volgende generatie opgroeit in onveiligheid en met de gedachte dat seksueel geweld een normaal gegeven is. Daarom kunnen we niet langer zwijgen en moeten we ongemakkelijke vragen stellen. Waarom zijn er zoveel mannen (het zijn voor het overgrote deel mannen die misbruiken) die geweld plegen? Het percentage is zo hoog, dat het niet meer gaat om individuele daders, nee het gaat om een maatschappelijk probleem. Hoe komt het dat onze samenleving zoveel daders voortbrengt? Wat is de rol van onze instituten, onze scholing, onze religieuze cultuur, onze sportcultuur, van de pornografie?
Martin Luther King zei: “In the end what hurts the most is not the words of our enemies, but the silence of our friends. Het is tijd om het zwijgen te doorbreken, en als omstanders onze verantwoordelijkheid te nemen. Het verschil wordt gemaakt op de voetbalvereniging, aan de borreltafel. Het verschil wordt gemaakt in preken en gebeden. Het verschil wordt gemaakt in onze opvoeding, in onze beelden van mannelijkheid en vrouwelijkheid die we aan onze kinderen overbrengen. Het is tijd dat mannen en vrouwen in invloedrijke posities zich uitspreken tegen seksueel geweld en zich sterk maken voor de strijd tegen misbruik. Het is tijd om op te staan. Luister deze TedTalk
Alexander Veerman 
“In the end what hurts the most is not the words of our enemies, but the silence of our friends.”
Ook uit het rapport: meer dan 70% van de kinderen geeft aan onvoldoende steun te ervaren.
Nederland is niet zomaar ziek. Het heeft hoge koorts, kanker én TBC. En de doktoren geven ons een sinasprilletje.
Mooie TED-talk. Mannen en vrouwen kunnen hier alleen samen uit komen.
Vele mensen hebben de kerk de rug toe gekeerd. Als meer dan de helft van de mensen terug keren naar het Woord van God zal het anders gaan worden in dit land.
Verdrietig en ernstig genoeg hebben velen de kerk de toegekeerd omdat ze juist in die omgeving te maken hebben gekregen met misbruik en geweld, en met opgelegd zwijgen – vaak door ouderlingen en voorgangers. De crisis is vele malen dieper dan kerk / niet-kerk. Juist in de kerk is ontzettend veel werk te verzetten om ruimte te maken voor slachtoffers en hen recht te doen.
Juist in de kerk is ontzettend veel werk te verzetten om ruimte te maken voor slachtoffers en hen recht te doen. Absoluut. Men kan blijven zwijgen, maar er is een Persoon die alles ziet en dat is God. Een ieder zal met God persoonlijk te maken krijgen naar zijn daden.
Ja ,dat hadden ze bij mij ook moeten doen. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Alleen de scriba wist het, maar het werd dood gezwegen. In plaats van recht te doen, kozen ze de weg van de minste weerstand: geen hulp maar ontkenning. Ik heb de kerk niet echt vaarwel gezegd, maar zit er met heel veel gevoelens. Zeker ook omdat de Classis Rotterdam ook niks deed. De klachtencommissie van de CGK deed ook niks. Van wie kun je dan nog wel wat verwachten. Mijn vertrouwen is totaal weg
Waar de dominees en de priesters het “goede”voorbeeld geven?
Dominees en priesters horen het goede voorbeeld te geven. Maar persoonlijk is een ieder verantwoordelijk voor zijn daden.
Mensen hebben ook een eigen verantwoordelijkheid.
Indrukwekkende TED talk. Misschien wel dankzij de verkeerde ademhaling van de spreker komt de urgentie van het onderwerp goed over.
Ja, dat geeft idd een onbedoelde emotionele lading. Maar goed, wat hij zegt is wel erg belangrijk en indrukwekkend.