‘De veelkleurige gemeente’: verlegenheid of visie

Morgen, zondag 14 september is het startzondag in de Ontmoetingskerk te Vriezenveen. In deze viering staan we stil bij het begin van het nieuwe seizoen: er staan allerlei activiteiten op stapel. De clubs, de pastorale ontmoetingen, de catechisaties, vergaderingen, activiteiten van Vorming en Toerusting, cursussen – de Ontmoetingskerk is een levende gemeenschap waarin vele vrijwilligers met inzet, tijd en energie de activiteiten vorm geven.

Wat bindt ons samen?

In de viering gaat het over de vraag wat ons samenbindt. Er is immers in de loop van de afgelopen decennia veel veranderd in onze gemeente. We lezen de Bijbel met ruimte, waardoor we soms ook op verschillende manieren ons geloof vorm geven. Sommigen voelen zich thuis bij de traditionele liturgische traditie, anderen zouden meer liturgische elementen in de eredienst zien terugkomen, weer anderen zouden meer aansluiting willen bij de huidige cultuur: andere muziek, nieuwe liederen. Achter deze voorkeuren gaan vaak verhalen schuil die iets vertellen over onze relatie met God. Het is daarom van wezenlijk belang om het kwetsbare gesprek over onze diepste grond, over de kern van ons geloof is noodzakelijk om elkaar blijvend te leren kennen en om te groeien in verbondenheid.

Grijs en vrijblijvend?

Geloofsgemeenschappen zoals de Ontmoetingskerk omschrijven zich vaak als ‘veelkleurig’. Het is een woord dat de nadruk wil leggen op de ruimte die er is voor verschillen. Een woord dat een identiteit probeert te omschrijven waarin ruimte en vrijheid wezenlijke elementen zijn. Wat mij opvalt, is dat het spreken over ‘de veelkleurige gemeente’ soms ingegeven is door verlegenheid. Het is niet zozeer een bewuste keuze waar een visie achter schuil gaat, maar meer een constatering van wat er in de gemeente gebeurt. Het risico is dan dat de gemeente niet écht veelkleurig is, maar grijs (waar staan we eigenlijk voor?) en vrijblijvend (als je niet mee wilt doen, is natuurlijk ook goed). Soms durven mensen in veelkleurige gemeenten amper uit te komen voor de manier waarop zij geloven, uit angst voor afwijzing of onbegrip.

Veelkleurig vraagt om inzet

Veelkleurigheid kan in mijn beleving wel degelijk een heldere omschrijving van de identiteit van de gemeente zijn. Wel is het van belang om te bedenken dat deze identiteit vraagt om meer inzet dan een identiteit rond één bepaalde kleur. Het vraagt van ons om ons eigen gelijk los te durven laten, om ons te laten aanspreken, om uit het vertrouwde weg te trekken. God laat zich in de Bijbel niet vangen in één beeld – dat was de kern van de zonde van het gouden Kalf.  God heeft zich bekend gemaakt als ‘Ik ben’ – een Naam die gaandeweg op ons levenspad inhoud krijgt.

Een veelkleurige gemeente komt tot leven wanneer de verschillende kleuren aan het licht mogen komen. Veelkleurigheid krijgt betekenis wanneer we de dialoog zoeken en oprecht geïnteresseerd zijn in de vormen en de geloofsinhoud van de ander.

Niet oordelen

Paulus spreekt in Romeinen 14 ook over ruimte voor verschillende manieren om vorm te geven aan geloof. Wat opvalt zijn drie zaken: Paulus bindt ons op het hart om niet te oordelen. Juist van mensen met een sterk geloof mag verwacht worden dat zij hun best doen om mensen met een zwak geloof ruimte te geven en hen te leren begrijpen. In de tweede plaats worden we uitgenodigd om te leven vanuit verwondering. Wanneer we met de ander in gesprek gaan, kan het zo maar zo zijn dat we verrast worden door onderliggende motieven. Als we het oordeel loslaten, ontstaat er ruimte voor verwondering. Tot slot worden we uitgenodigd om te leren, zodat we kunnen groeien in verbondenheid met elkaar en met degene rond wie we bijeenkomen: Jezus Christus die ons de goede boodschap van het Koninkrijk verkondigt.

In een veelkleurige gemeente mag deze rijkdom gevonden en gedeeld worden: geloof, hoop en liefde. Door te vieren zijn we met elkaar verbonden.