Advent is de periode van verwachten, wachten, kijken en leren zien. Vier weken lang kijken we met reikhalzend verlangen uit naar het Kerstfeest, de komst van God op aarde. In het kleine, het kwetsbare opent zich een nieuw begin dat in dienende kracht de wereld zal veranderen. In het duister, in het diepste donker van de nacht gloort het licht dat levensveranderende hoop brengt.
Met Kerst worden we eraan herinnerd dat wij niet op hoeven te klimmen naar de hemel, maar dat God afdaalt in onze gebrokenheid en vervreemding. Daar waar ik het vertrouwen verlies in mijzelf en in de mensheid door al het duister geweld, al het kwetsen door zelfhandhaving en de commercialisering van het leven, blijft God geloven in de mens. Sterker nog, Hij wérd mens. Wat ziet God dat ik niet zie?
Leren zien.
Tree of life (British Museum)
Throne of weapons (British Museum)
In het British Museum zijn deze beide werken te zien. Ze zijn gemaakt na het beëindigen van de burgeroorlog in Mozambique in 1992 van ingeleverde wapens. De dreigende AK 47’s zijn nog duidelijk te herkennen.
Het is een initiatief van bisschop Dinis Sengulane van de Christian Council for Mozambique. Het project heet ‘Transforming arms into tools, en is geïnspireerd op de tekst uit Jesaja 2, 4: “Hij zal rechtspreken tussen de volken, over machtige naties een oordeel vellen. Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen.”
Leren zien: tekenen die voortkomen uit en verwijzen naar Gods Koninkrijk.
God, zie mij in mijn gebrokenheid. Daal toch af in mijn duisternis, Licht van de Wereld. Kom, o, kom Immanuel
Alexander Veerman 
Geef een reactie