Rouw

(Dit blog is op 9 december 2014 geplaatst op mijnkerk.nl) 

Mijn zwager Johan is overleden. Nog zo kort geleden kreeg hij te horen dat hij kanker had. Het ging snel. Veel te snel. Er was nauwelijks tijd om de moeilijke berichten te verwerken. De ziekte sloeg hard en genadeloos toe. Onderzoeken volgden elkaar op. Al snel kwam het niet te bevatten bericht dat Johan ongeneeslijk ziek was.

Afscheid

Levensverlengende behandelingen bleken niet aan te slaan. Er was voor mijn zus en hun kinderen nauwelijks tijd om de moeilijke berichten die elkaar in hoog tempo opvolgden een plek te geven. Hoe moet je je voorbereiden op het naderende einde? Tien weken nadat mijn zus en hun kinderen te horen hadden gekregen dat hun man en vader aan kanker leed, kwam het bed in de woonkamer. De laatste fase.

Mijn zus heeft een hond: Senna. Senna is een Berner sennenhond en maakt al lang deel uit van het gezin. Ze heeft de kinderen groot zien worden, de oudsten het huis zien verlaten, aanhang het huis zien binnenkomen. Ze was er in tijden van zorgen en verdriet en in tijden van vreugde en geluk. Nu ze op leeftijd is, deint ze mee op de golven van het gezin. Elke dag in de kofferbak van de auto, op weg naar het paard voor een rit door het bos. Ze moet even in de auto geholpen worden, en ze mag in het bos in het rijtuig zitten. Zo doet ze toch mee met het gezin.

Senna bleef waken

Toen het bed in de woonkamer kwam, veranderde Senna. Ze ging vóór het bed liggen en bleef waken. Dag in, dag uit. Ze wilde nog maar kort uitgelaten worden, omdat ze in de buurt van haar baasje wilde blijven. Toen Johan overleed, wilde Senna niet meer eten. Dat hield ze dagenlang vol. Heel langzaam hervond ze haar ritme en haar plek in het gezin.

Het is bijzonder om te zien hoe Senna reageerde op de gebeurtenissen. Waken en trouw zijn, daartoe beperkte ze zich. Alle andere zaken waren van ondergeschikt belang. Senna koos om trouw te zijn – al haar aandacht ging uit naar haar zieke baas. Na het overlijden was de rouw totaal.

Aandacht voor rouw

Aandacht voor rouw en gemis is noodzakelijk. In onze samenleving gaan we te snel voorbij aan het (soms zo stille) verdriet van mensen om ons heen. Het verdriet bepaalt ons bij de donkere kant van het leven, een kant die we liever niet willen zien. Te vaak proberen we rouwenden af te leiden of te snel te troosten, zodat we het niet meer hoeven te hebben over de nare periode. Wat rouwenden zelf vragen is: wees trouw, en waak met mij.

Verdriet moet een plaats vinden in ons levensverhaal. In de Bijbel staat een bijzondere tekst: “mijn tranen vangt U op in uw kruik”. (psalm 56 vers 9). Voor God is iedere traan kostbaar. Bij God is ruimte voor het verhaal achter die traan.