Koppig geloven: zwerfvuil rapen in de storm

Het is alweer zo’n 12 jaar geleden dat ik schoorvoetend moest toegeven dat ik toch geloof. Jarenlang had ik geworsteld en geprobeerd om los te komen van geloof, los te komen van God. Teleurgesteld in mensen, geloofsgemeenschappen en mijzelf zocht ik naar een andere levensinvulling. In die periode van zoeken was ik onrustig en vaak neerslachtig. Ik zocht gesprekspartners om mijzelf te overtuigen dat ik beter af was zonder God. Een van mijn vrienden die lange tijd geduldig naar mijn warrige uiteenzettingen luisterde, merkte op enig moment op dat hij mij behoorlijk gelovig vond. Ik bleef immers maar over God praten en tegen Hem strijden. Hij adviseerde mij om óf afscheid te nemen van deze weg en echt een andere koers te varen, óf te erkennen dat ik geloofde, alleen niet wist hoe en wat.

Weg terug

Zo begon mijn weg terug. Een nieuwe worsteling. Ok, God, U bestaat. Dat riep echter nog scherpere vragen op. Als God bestaat, waarom is er dan zoveel ellende en zoveel geweld? Heeft Hij überhaupt iets te maken met onze werkelijkheid? Opnieuw een worsteling van jaren. Mijn perspectief kantelde doordat enkele mensen hun ervaringen met God met mij deelden. Kostbare verhalen. Ik begon los te komen van mijn woede, verwijten en bitterheid, en ontdekte dat God mij nooit had losgelaten. Weet hebben van Gods nabijheid werd het fundament waarop mijn geloof, hoop en liefde weer werden opgebouwd.

Geloof als motivatie

Het geloof is mijn motivatie voor mijn zoeken naar recht en gerechtigheid, voor mijn verzet tegen misstanden en voor mijn betrokkenheid op mensen die gebutst en gebeukt door het leven gaan. Het geloof opent een hoop die vele malen groter is dan de ellende, de waanzin en het verdriet waar ik mee geconfronteerd word in gesprekken, in mijn eigen leven en in het journaal. Het is een koppig geloof, een koppige hoop. Omdat ik weet dat het anders kan zijn. Omdat ik me niet neer wil leggen bij haat en bitterheid. Omdat ik geloof in de kracht van de liefde.

Zwerfvuil rapen in de storm

Heeft geloven zin? In deze tijd? Afgelopen vrijdag stormde het. In Vriezenveen zou het plastic afval opgehaald worden en overal waren de zakken met plastic al klaargelegd. De zakken waaiden me om de oren en vlogen over straat, toen ik op weg was naar de bushalte. Sommige zakken waren opengescheurd en de wind speelde enthousiast met het vrijgekomen afval. Aangekomen in Almelo zag ik twee mannen met prikstokken zwerfvuil rapen. Dat is voor mij het beeld van geloven. Zwerfvuil rapen in de storm. Heeft het zin? Nee, natuurlijk niet, maar het maakt wel een verschil en laat zien dat het anders moet en anders kan. Dus ja, geloven heeft zin.