Storm

Afgelopen week raasde er een storm over Nederland. Via het journaal en Facebook werden de schade en de hinder die de storm veroorzaakte zichtbaar. Ontwortelde bomen die soms al een leven lang deel uitmaakten van het uitzicht. Omvergeblazen schuttingen, Een ingestorte muur. Omgewaaide vrachtwagens. Met veel geweld kwam de regen met bakken uit de lucht, en geselde de hagel de grond. Beekjes en afvloeiingskanalen veranderden van traag stromende idyllische vergezichten in dreigende stromen. Dat is wat storm kan doen.

Binnenstorm

In de afgelopen weken heb ik meerdere mensen gesproken die veel met zich meedragen. Soms zo onzichtbaar voor de buitenwereld. Ik moest aan hen denken toen de storm langs ons huis gierde. ‘Bij mij stormt het van binnen’ vertelde een van mijn gesprekspartners. Het is moeilijk voor te stellen wat het betekent wanneer het stormt. Maar de beelden van de schade van de storm van afgelopen week maken iets van die binnenstorm zichtbaar.

Onbeschut

Het eerste dat weggeblazen wordt, zijn de zorgvuldig geplaatste schuttingen. De muren en maskers die niet alleen de binnen- en de buitenkant van elkaar moeten scheiden, maar ook de verschillende episoden uit het levensverhaal uit elkaar houden. Als de schuttingen neergaan, ontstaat er chaos. Het ene verhaal roept het andere verhaal in herinnering. Elke orde lijkt verdwenen en de verhalen overspoelen je. Door de kracht van de binnenstorm is het (bijna) niet meer mogelijk om de buitenkant te stutten. Het kost bakken met energie, maar het lijkt een onbegonnen klus.

Ontworteld

Bomen raken ontworteld. Tot nog toe was je van een paar dingen zeker. Bepaalde levensovertuigingen. De liefde van de ander. De nabijheid van de ander. Plekken om te schuilen. Plaatsen die zekerheid boden. Maar de binnenstorm ontwortelt de bomen die jou houvast gaven. Alles lijkt om te vallen en raakt op drift. Waar vind je nog een schuilplaats? Grip?

Onbegaanbaar

Omgevallen vrachtwagens versperren de weg. Je komt tot stilstand, moet zoeken naar nieuwe wegen. De leegte die je kunt voelen. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Als zelfs vrachtwagens om gaan hoe zou jij nog koers kunnen houden?

Groene weiden en vredig water zijn moerassen geworden en dreigende stromen. Waar vind je die plek waar je tot rust komt en iets van vrede ervaart?

Uithouden in de storm

De beelden van de storm haakten aan bij de verhalen van mijn gesprekspartners. Verhalen van gebrokenheid, verlies, verlatenheid. Misschien kunnen we door een luisterend oor een begin van een schuilplaats worden in het woeden van de storm. Misschien kunnen we door het uit te houden in de slagregens die de ander treffen, een houvast worden.

In ieder geval doet het me ook denken aan het scheppingsverhaal. Genesis begint met chaos. Woestheid en doodsheid. Maar als God begint te spreken, is er licht. Hoop – tegen de klippen op misschien. In Jezus is die hoop verankerd. Herschepping, een nieuw begin. Voor zijn lijdensweg zegt Hij: “Mijn vrede geef ik jullie. Verlies de moed niet.” (Johannes 14, 27). We staan op de drempel van het Paasfeest: feest van opstanding, feest van hoop. Dat de storm in je mag gaan liggen. Dat je mensen op je pad mag vinden die je trouw zijn. Dat je mag opstaan met Jezus, de Levende.