De eerste zonnestralen kruipen tussen de huizen door en vallen in onze voortuin. In het midden van ons redelijk groen grasveldje (het lijkt haast een gazon) staat onze trots. Een kers – gekregen met ons afscheid van ’t Harde. In het voorjaar bloeide de kers uitbundig en hoopvol. Bladeren ontvouwden zich weelderig en tussen deze bladeren ontwaarden we een opwindende hoeveelheid beloften. Zouden we nu al kunnen oogsten?
Een zonnestraal onthult een prachtige kers, voorzichtig rood nog. Mooi. Vanuit mijn ooghoek zie ik een vlaamse gaai onze tuin in hoppen. Doelgericht steekt hij over naar de kers. Ik zie hem langs zijn grote snavel steels naar boven loeren. Mooi, hoor. De natuur. In een vloeiende beweging echter springt de gaai naar de rode kers, zijn grote snavel heeft de vrucht klemvast en voordat ik kan reageren, scheert de gaai met de kers de tuin uit.
De ochtend begon zo goed, maar ik voel me nu toch wel enigszins ontstemd. Wist ik veel dat gaaien ook kersen aten. Ik besluit mijn schoenen aan te trekken om even te kijken hoeveel kersen er aan ons kleine boompje hangen. Als ik om de hoek van ons huis kom, zie ik enkele merels, een paar spreeuwen en het zusje of broertje van de Gaai opvliegen.
Dat was dan de oogst. Als ik goed kijk zie ik nog één kers. Bijna helemaal groen. De laatste. Hij heeft nog even nodig. Ik ga terug naar binnen en hoor nog net de schetterende lach van de ekster.
Straks maar even naar de winkel.
Alexander Veerman 
Geef een reactie