Lastenverlichting

Het is aanwezig. Eigenlijk altijd wel. Onzichtbaar vaak. Meestal kan ik het niet zien. Een krachtige handdruk bij de deur, een vrolijk welkom en een kwinkslag. Maar gaandeweg in het gesprek gaat er soms iets open. Even maar.  Een vluchtig inkijkje in het levensverhaal – een blik op de rugzak die wordt meegedragen. De lasten die soms zo bepalend kunnen zijn, de tools om het leven te hanteren, de zwaarte die snijdt, de verlangens en overtuigingen die richting en koers bepalen, het houvast dat balans brengt of juist uit evenwicht brengt – de rugzak die we allemaal meedragen. Vaak ben ik onder de indruk van de ballast die mensen soms mee moeten dragen – door verlies, tekorten, teleurstellingen en tegenslagen.

“Komt naar mij”

Het zijn deze geschiedenissen die naar boven komen als ik de roep van Jezus hoor: “Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.”(Mattheüs 11 vers 28). Het is mijn eigen verlangen dat wordt gewekt door deze uitnodiging van Jezus – het vinden van rust. Ik voel de zwaarte van mijn eigen rugzak, ik merk hoe vaak ik mezelf opjaag en hoe gemakkelijk ik uit balans raak. Waarom eigenlijk? Wat drijft me? De uitnodiging kent een verrassend vervolg. Jezus zegt: ‘Neem mijn juk op je’. Is dat vrijheid? Is dat niet gewoon de ene beklemming vervangen voor de andere?

Er is altijd een juk

Het is een illusie om te veronderstellen dat je zonder juk kunt leven. Een juk verdeelt de lasten die je meedraagt. Een juk helpt om het evenwicht te bewaren en om in balans te blijven. Een goed juk helpt je om wendbaar te blijven, om je handen vrij te houden. Onder een slecht juk ga je gebukt. Dat is de vraag achter de uitnodiging van Jezus: wat zet jou in beweging? Hoe draag jij de lasten van het leven?

Juk van onzekerheid

Zelf heb ik jarenlang geleefd met het juk van onzekerheid. Als kind, als tiener, als jongvolwassene. Ten diepste had ik het gevoel dat ik me voortdurend moest bewijzen. Ik moest presteren om er te mogen zijn. Mijn onzekerheid kwam voort uit de gedachte dat ik niet geliefd was. Misschien was die gedachte onzin. Als kind had ik echter niet de ruimte gevonden om hierover te kunnen spreken. De gedachte zette zich vast en beheerste mijn leven. Het juk van onzekerheid. Het juk van het zoeken naar erkenning en er mogen zijn.

Belast

Hoe meer ik zocht en worstelde, hoe zwaarder mijn rugzak werd. De last was nauwelijks te dragen. Er was geen ruimte voor positieve ervaringen, omdat de onzekerheid meer en meer ruimte in nam in mijn rugzak. Er kwam steeds minder ruimte voor wat het leven licht en vrolijk maakte.

Verlangen

Ik hoorde de roepstem, maar het kostte jaren om mijn eigen vertrouwde juk op te geven en het juk van Jezus te aanvaarden. Het waren de mensen die trouw bleven, mijn gezin, mijn vrienden, soms toevallige passanten die iets van God deden oplichten. Iets van Gods genade, van aanvaarding en welkom, nestelde zich in mijn rugzak. Iets van Gods vergeving waardoor het leven lichter werd. ‘Mijn juk is zacht, mijn last is licht’, zegt Jezus. Hij nodigt uit om van Hem te leren, want, zegt Hij, ‘Ik ben zachtmoedig en nederig van hart’.  Geduld, uithouden in verhalen, liefdevol uitnodigen om te veranderen – dienstbaar, nooit overheersend. Een klop op de deur, nooit een stormram die de deur inbeukt.

Evenwicht

Mijn lasten gaan met mij mee. Het zijn mijn lasten. Mijn verhalen en mijn levenslessen. Maar het juk van Jezus helpt om de lasten in evenwicht te brengen. Zijn last leert mij om op te staan en het leven te omarmen. “Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijn”.  Er ís lastenverlichting.