Onze Jezus!

We willen er maar wat graag bij zijn vandaag. Een vreemde opwinding maakt zich van ons meester. Zelfs onze pubers mopperen niet en lopen snel voor ons uit. Mijn buurman en ik stappen de synagoge binnen. Het is een drukte van belang. Iedereen is er al. Natuurlijk. Vandaag zal onze beroemdste dorpsgenoot spreken. Zijn roem is hem al vooruit gesneld. We hadden wonderlijke verhalen gehoord. Over genezingen, over bijzondere krachten die hij zou bezitten. Over zijn wijsheid. Over zijn charisma. Onze Jezus uit Nazareth.

Onze Jezus

Ik ken het gezin van Jezus goed. Met Jozef heb ik wel samengewerkt. Samen met Maria en Jozef gaan we jaarlijks naar Jeruzalem. Met de broers van Jezus, met Joses, Simon, Judas en Jacobus kan ik het goed vinden. Jezus zelf is anders. Ongrijpbaar op de een of andere manier. Alsof hij, als kind al, in een andere wereld leefde, hij had andere interesses – hij was altijd in de synagoge te vinden, steeds op zoek naar kennis. Soms maakte hij zoveel boosheid in mij los. Maar dan keek hij mij aan. Zijn vragende, liefdevolle blik raakte mij diep van binnen, ontroerde mij. Ik draaide me dan het liefste om en liep weg.

Trots

We volgen zijn carrière met grote interesse. Mooi hoor, wat Jezus aan het doen is. We zijn trots en dat willen we laten weten ook. Gisteren was hij weer voor het eerst sinds zijn vertrek in ons dorp. Hij had gelijk Barjudas genezen van een vervelende ziekte. Echt knap. Vandaag zal hij spreken in onze synagoge. Wie wil daar niet bij zijn?

Verbazing

Jezus staat op en krijgt een boekrol aangereikt. Hij rolt de boekrol open en begint te lezen uit teksten van de profeet Jesaja. “De geest van God, de HEER, rust op mij, want de HEER heeft mij gezalfd.” We staan verbaasd over zijn kennis en wijsheid. We zijn verrast en enthousiast over zijn aansprekende manier van vertellen. We kijken elkaar aan, onze ogen stralen – hier spreekt ónze Jezus.

Het Koninkrijk is nabij

Maar dan slaat de stemming ineens om. Hij betrekt de tekst uit Jesaja op zichzelf. ‘Ik ben het’, zegt Jezus, ‘die gekomen is om het goede nieuws van Gods Koninkrijk te verkondigen. Gods Rijk is aanstaande. God trekt zich het lot van zijn volk aan, het lot van de wereld. Hij roept ons op om ons te bekeren, om radicaal ons leven in zijn dienst te stellen. We mogen als herauten aan wie het maar horen wil, aankondigen dat de wereld Vaderland wordt. Het genadejaar, de tijd van Gods aanvaarding, liefde en omzien, is aangebroken. We mogen thuiskomen en schuilen onder zijn vleugels!’

‘Maar deze boodschap vraagt wel alles. Het vraagt je leven’, gaat Jezus verder. ‘Het betekent dat je niet langer toeschouwer kunt blijven. Je kunt niet langer op afstand blijven en gewoon blijven. Het vraagt om bekering en overgave. Om leven met open handen. Om het durven loslaten van je eigenbelang, zodat je God en je naaste kunt dienen’.

Stemming slaat om

In de synagoge beginnen mensen door elkaar heen te praten en te schreeuwen. ‘Wat denkt die Jezus wel?’ ‘Hij is toch gewoon een van ons?’ ‘Hij moet zich niet zoveel verbeelden’. Jezus kijkt verbaasd rond. ‘Zoveel ongeloof’, hoor ik hem zeggen.

Te dichtbij

De volgende dag bespreek ik met mijn buurman de gebeurtenissen van gisteren. ‘Wat was dat nou?’ ‘Weet je, als de Schrift open gaat, dan gaat het altijd over Gods zoekende liefde. Over zijn bewogenheid en betrokkenheid. Het is Jezus die dat ons laat zien. Ik denk dat hij de beloofde messias is – echt waar! Ik snap zijn verbazing over ons ongeloof wel. Op geen enkele andere plek als hier in Nazareth is zoveel nabijheid van God. Hier is Hij zo dicht in ons midden, zo vervlochten met het aardse leven. Herinner je de verhalen van Maria en Elisabeth dan niet?’

‘Jezus raakt aan onze kern. Hij vraagt om een radicale verandering. Maar we maken onze eigen beelden van God om onze lauwheid en gemakzucht te verhullen. We spannen God voor ons eigen karretje. Misschien willen we alleen maar trots zijn op Jezus, of willen we dat hij onze vriend is. Maar we vergeten dat hij veel meer is, dat hij ons tot in het diepste liefheeft en ons raakt. Ja, die liefde verandert je leven radicaal. Het is God die naar ons toekomt. We hoeven niet op te klimmen naar de hemel. We hoeven het niet zelf te doen. Dat lukt ook niet’.

Ik blijf staan. Ik denk terug aan de liefdevolle blik van Jezus. Ik open mijn handen en van op mijn knieën. Tranen wellen op in mijn ogen.