Helden zonder podium

Vanaf vandaag ga ik me drie weken onderdompelen in de Olympische Spelen. Ik ga kijken naar sporten die me tot voor kort amper konden boeien en waarvan ik de spelregels nog moet leren. Ik ga juichen voor sporters van wie ik nog nooit gehoord heb. Waarom? Omdat het om de Olympische Spelen gaat, het hoogste en grootste podium ter wereld. Prachtig om de deelnemers aan het werk te zien, die zich zo lang en zo intens hebben voorbereid op dit moment. Een terecht podium waar sporters hun kracht, kwaliteiten, snelheid, moed en doorzettingsvermogen mogen laten zien. Een schitterend podium waar de sporters kunnen excelleren en onze helden kunnen worden.

Stille helden?

Het doet me denken aan allerlei helden die ik in mijn leven heb ontmoet, die (zo vaak in stilte) een groot verschil hebben gemaakt in het leven van anderen. Misschien mooi om ze hier een podium te geven. Hieronder noem ik enkele voorbeelden, voel je vrij om je eigen helden toe te voegen.

Een kleuterjuf

De juf van onze zoon in groep 0/1 gaf alle kinderen elke dag bij het weggaan een knuffel. ‘Wie weet’, zei ze. ‘Misschien is het de enige knuffel die ze vandaag krijgen. Misschien kan ik hen een beetje liefde laten voelen’.  Toen we verhuisden, bleef onze zoon voor haar tekeningen maken en stuurde ze trouw bedankkaartjes terug. Bijzonder hoe deze juf haar hart voor elk kind opende en liefde probeerde mee te geven. Voor hoeveel kinderen zou zij het verschil hebben gemaakt?

Een oudere vrouw

In mijn kerkelijke gemeente in ’t Harde leerde ik een oudere vrouw kennen. De vouwen in haar gezicht, de donkere wallen onder haar ogen en de lijnen rond haar mond vertelden haar levensverhaal. Een verhaal van veel verlies, van tegenslagen en teleurstellingen. Toch zat er nooit een gebroken vrouw tegenover me. Haar oogopslag was helder, haar stem krachtig. Nooit verdoezelde ze haar leed, maar het was niet waar het in de gesprekken over ging. Het ging steeds over haar zegeningen, over haar vreugde over wat ze wel kon en wie met haar begaan was en over haar relatie met God. Ondanks alles was ze in alles buitengewoon levenslustig. Ze leerde mij over de veerkracht van het leven en toonde levenskunst: het uithouden in en verhouden met de rafels van het bestaan om de ruimte te vinden voor het goede.

‘We are here’

Enkele jaren geleden raakte ik een tijdje en op afstand betrokken bij de opvang van niet-uitzetbare asielzoekers. Ik heb bijzonder veel respect voor de asielzoekers zelf en voor de vele mensen die om hen heen staan, zoals ‘Here to support’. Wat is het belangrijk en hoopvol dat er steeds weer mensen zijn die geïnteresseerd blijven in de ander, in haar/zijn levensverhaal en bewogenheid met de ander als oriëntatie hanteren.

De hulpverlener en vrienden

Er waren tijden dat het niet goed ging in ons gezin. Er waren momenten dat midden in de nacht de ambulance voorreed en Esther met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Wat zijn ambulanceverpleegkundigen op die momenten engelen. De rust en het overzicht dat ze uitstraalden – een baken in de nacht, een anker in een hevige storm. Bijzonder ook, dat we op die momenten ook vrienden konden bellen. Ze waren er. Ze maakten een wereld van verschil.

Esther

Mijn grootste held is natuurlijk Esther die al zoveel jaren zo hard vecht om haar verleden ten goede te keren.

Maak een verschil!

Ik ga juichen voor onze sporters en hoop op heldhaftige verhalen. Tegelijkertijd kijk ik naar al die mensen om mij heen die een voorbeeld bleken te zijn. Zo zijn er talloze mensen die een verschil maken. Door hun inzet voor anderen, door de manier waarop ze met het leven omgaan. Ik nodig je van harte uit om ook zelf voor die ander een verschil te maken. Misschien vind je jezelf niet echt een held, maar jouw gebaar kan een leven veranderen.