Waar zijn mijn zwarte schoenen?!

Mijn schoenen zijn terecht. Onverwacht en ongedacht. Laat ik je vertellen wat er gebeurd is.

Kwijt

Soms ben je iets kwijt. Dat is op zich niet zo erg – tot het moment aanbreekt dat je het nodig hebt. En. wel. direct.

Op een mooie zondagochtend gebeurde hier het ondenkbare. De geur van het pas gebakken brood hing nog in huis. De ochtend ontwaakte in stilte. Het gekakel van de kippen drong zacht binnen, voorzichtig overstemd door de zanglijster en de merels die in onze tuin hun Hof van Eden herkenden. Terwijl de zonnestralen zich uitrekten en uitstrekten in de huiskamer, en het dwarrelende stof spelenderwijs aan het licht brachten, bereidde ik de laatste dingen voor voor de doopviering.

Paniek

Om tien voor negen was ik klaar om naar de kerk te gaan. Strak in het pak. Donkerblauw. Lichtblauw overhemd. Lichtblauwe stropdas. Ik vind het sowieso fijn om op tijd te zijn, maar zeker als het een doopdienst is. Ik liep naar de gang om mijn zwarte schoenen te pakken. Geen schoenen. In de huiskamer? Ook niet. Een lichte paniek maakte zich van mij meester. Waar zijn mijn schoenen? Slaapkamer? Garage? Ook de toegesnelde hulptroepen konden nergens mijn zwarte schoenen vinden.

Twee voor negen. Onverstoorbaar bekeek Charly onze drukte. Zoals alleen labradors dat kunnen. Verdacht onverstoorbaar. Meende ik nou een zweem van een glimlach te zien?

 

 

Charly

Charly heeft drie grote liefdes: eten, planten uitgraven en schoenen. Met name mijn zwarte schoenen mogen zich op een toenemende populariteit verheugen. Geregeld ging hij er met mijn schoenen vandoor. Vond hij het eerst vooral leuk om de schoenveters te verwijderen, later mocht hij ook graag de schoenen even uitlaten.

 

Wat nu?

Had Charly op deze schitterende zondagochtend mijn schoenen verstopt? Het was inmiddels twee over negen. Ik had al in de kerk willen zijn. Wat nu? Razendsnel probeerde ik alternatieven te vinden. Op blote voeten? De werkschoenen van Sietse? Pumps? Wat overbleef waren mijn bruine schoenen. Die bruine schoenen onder een donkerblauw pak – ik ben geen modepolitie, maar het was niet fraai.

Koortsachtig vroeg ik me af of, en zo ja hoe ik dit moest uitleggen. Uiteindelijk heb ik het genoemd en wist ik de ervaringen van de ochtend te integreren in de kerkdienst – maar dat is weer een ander verhaal.

Onverwachte wending

In de hal bij het uitgaan van de kerk kreeg deze geschiedenis een onverwachte wending. “Boven in ’t Geveltje staat een paar zwarte schoenen. Zijn die misschien van jou’, vroeg de koster me. “We wilden ze eerst nog verkopen op de kledingbeurs”. Opeens viel alles me weer te binnen. Dat was ook zo. Het weekend hiervoor hadden we startweekend en na de startviering zou ik met de kinderen gaan voetballen. Na die dienst had ik me boven omgekleed. Blijkbaar had ik mijn schoenen laten staan.

Sorry

Met het schaamrood op de kaken stapte ik ons huis binnen. Charly keek me onschuldig aan, zoals alleen labradors dat kunnen. “Sorry, Charly, ik zat ernaast”. Zag ik nou een zweem van een glimlach? En een stukje veter?