Vandaag (16 mei 2017) viel het boek van John Lapré op de deurmat: De veilige kerk. Acceptatie van seksuele diversiteit binnen de christelijke geloofsgemeenschap. Het is een aangrijpend boek, omdat Lapré het verlangen beschrijft om als homoseksueel erkend en gezien te worden, om volwaardig deelgenoot te zijn van een geloofsgemeenschap. Aangrijpend, omdat hij zelf aan den lijve de weerstand, de afwijzing en veroordeling heeft ervaren van de geloofsgemeenschap toen hij uitkwam voor zijn homoseksuele geaardheid. Van het ene op het andere moment was hij van een graag geziene spreker een paria geworden.
Toch heeft John Lapré dit boek geschreven over de veilige gemeente. De geloofsgemeenschap waar mensen welkom zijn, gezien worden en zich gekend mogen weten. Met dit boek wil hij jonge LHBT-ers én gemeenten een hart onder de riem steken en hen uitnodigen voor de dialoog, voor het gesprek met en niet over de ander. Hij nodigt gemeenten uit om niet in discussies te verzanden en meer rapporten te schrijven, maar om de ander in de ogen te kijken en de hand te reiken.
Het is nodig dat dit boek en dit soort boeken geschreven worden. In een wereld waarin heteroseksualiteit de heersende norm is, is het moeilijk om uit te komen voor een andere identiteit. Jongeren missen de verhalen die hen helpen om hun identiteit vorm te geven, om te begrijpen wie zij zijn. In een wereld waarin ‘homo’ een scheldwoord is, is het een schrik om te ontdekken dat je niet bij de meerderheid hoort. De impliciete en expliciete boodschap van een heteroseksuele samenleving is dat je als LHBT-er afwijkend bent. Veel jonge LHBT-ers worstelen met schaamte, eigenwaarde en identiteitsproblemen.
Steeds meer kerken maken zich sterk voor een volwaardige plek voor LHBT-ers in de geloofsgemeenschappen. Zo worden er bijvoorbeeld al 25 jaar lang evangelische roze vieringen gehouden in Amsterdam. Tegelijkertijd zijn er ook veel te veel verhalen van jongen mensen over geloofsgemeenschappen die bewust of onbewust de LHBT-ers hebben beschadigd.
De oproep van John Lapré is me dan ook uit het hart gegrepen. Al te vaak wordt het gesprek over LHBT-ers versmald tot seksualiteit. Het gaat echter over identiteit. Pas als er ruimte komt voor je geaardheid ontstaat de mogelijkheid om tot jezelf te komen.
In het AD stond een verhaal van een man die pas op zijn 95ste voldoende moed had verzameld om uit de kast te komen. Het moest gezegd worden, pas toen werd hij wie hij was. Laten we als geloofsgemeenschappen de ruimte en veiligheid bieden dat mensen aan hun bestemming mogen komen.
Alexander Veerman 
Boven wélke lijn reageren….?
Aangrijpend stuk!
Dit is op mr. John H. Lapré herblogd.
Dank je wel Alexander Veerman! Inderdaad helaas nog steeds broodnodig een veilige kerk te creëren voor LHBT-ERS. Op allerlei manieren hebben mijn man en ik ons al 50 jaar ingezet voor een inclusieve kerk. John Lapré’s bijdrage juichen we dan ook van harte toe en een ieder die gerechtigheid zoekt voor LHBT-ERS in naam van de Heer zullen wij steunen.
Seksualiteit is GEEN identiteit. Die leugen is een wereldse leugen.
Gods Woord is duidelijk over homoseksualiteit, wat iets anders is dan homofilie.
En ja, ik weet waar ik over praat. Een homofiele neef van mij is tot de conclusie gekomen dat homoseksualiteit tegen Gods Wil in gaat en heeft bewust gekozen voor een celibatair leven. Ook zonder seks kun je een heel zinvol en vervullend leven leiden.
Dag beste Gerard,
Ik geloof zeer zeker dat je zonder seks een heel zinvol en vervuld leven kunt leiden. Een relatie kan heel mooi, intens en rijk zijn zonder seks. Ik ken verschillende stellen die daarvan getuigen.
In de Bijbel staat dat als we iets niet uit geloof we zondigen. Zogezien heb ik diep respect voor de keuze van je neef. Het zal voor hem waarschijnlijk soms heel zwaar zijn, omdat ook hij wellicht verlangt naar intimiteit en geborgenheid en daar vanuit zijn overtuiging geen handen en voeten aan kan geven.
Homoseksualiteit is inderdaad geen identiteit, omdat het ziet op praktisch handelen. Het kan wel voortkomen uit een homoseksuele geaardheid (hoeft niet!). Dat raakt wel de identiteit. Gods Woord spreekt zich op een aantal plekken uit over mannen die met mannen het bed delen (zoals in Rom. 1), op een tegennatuurlijke manier. Het is opvallend dat alle zgn. homoteksten in een heidens-afgodische context staan. Zij zeggen niets over duurzame relaties van liefde en trouw tussen mensen van hetzelfde geslacht. Voorzichtigheid is dus wel geboden. We kunnen gemakkelijk een ander afserveren, omdat het in onze ogen overduidelijk is dat hij tegen het Woord ingaat.
De grote vraag blijft (door al onze gesprekken en opbouwende discussies heen): weten we elkaar vast te houden, ook als het schuurt? Kunnen we elkaar de hand reiken in Christus’ naam en uitstijgen boven onderlinge verschillen?
Ik hoop dat van harte.
Met vriendelijke groet,
John Lapré
http://www.johnlapretravels.wordpress.com