Camara de Lobos. Het dorp ziet er net zo idyllisch uit als de naam doet vermoeden. We stappen uit de bus die ons uit Funchal naar de haven van Camara de Lobos heeft gebracht. Een reis van een nog geen half uur over een weg die tegen een steile bergwand lijkt te zijn geplakt. Waar de berg het maar enigszins mogelijk maakt, zijn er huizen gebouwd of bananenplantages aangelegd.
Het eerste wat we zien, is de prachtige haven. De karakteristieke blauwe bootjes liggen op het strand. Een visser is bezig om de pas gevangen zwarte zwaardvissen schoon te maken. In de beschutting van de haven dobberen enkele tientallen blauwe visserbootjes. We wandelen langs de haven en de oude vuurtoren.
Camara de Lobos is tegen de berg aan gebouwd. Rond de haven is het oude centrum, maar boven het dorp is een kale top te zien met een uitzichtspunt. ‘Zullen we proberen naar dat punt te lopen?’, vraag ik aan Esther. ‘Het uitzicht is daar vast schitterend!’. Nu is deze vraag wel een beetje gewaagd. Enkele maanden geleden kon Esther nauwelijks meer lopen en was zij aangewezen op een scootmobiel. Door een dokter die bleef zoeken en door de juiste medicijnen was er een wondertje gebeurd. En hier liepen we dan. Samen. Zou zo’n klim …
We komen bij een wijk met kleine huisjes. Een trap loopt steil naar boven en verdwijnt om de bocht. We besluiten hier naar boven te klimmen.
De trap blijkt eindeloos. Een soort stairway to heaven. Voor Esther bijna letterlijk. De klim ontneemt haar de adem. Halverwege (of aan het begin, of aan het einde – we weten het niet) besluiten we even te gaan zitten op de trap. Enkele zwerfkatten kijken ons nieuwsgierig aan. Een man met een enorme bananentros loopt met rustige tred naar beneden en groet ons met een vriendelijke Bom dia. Twee jongemannen komen luidruchtig langslopen en gebaren dat we er nog lang niet zijn. Een oude vrouw komt uit haar huis en kijkt naar ons.
We besluiten weer verder te klimmen. Maar na een twintigtal treden is het helemaal op voor Esther. Twee jonge vrouwen passeren ons puffend en naar adem happend.
We overleggen. Toch maar proberen naar boven te gaan? Of weer naar beneden? Het steegje met de steile trap gunt ons geen uitzicht. We aarzelen.
Dan komt er een vrouw aanlopen met een tas vol boodschappen. Ze groet vriendelijk en kijkt ons aan. Als ze ons gepasseerd is, houdt ze in. Ze wenkt ons. In het Portugees begint ze tegen ons te praten. We begrijpen dat ze ons uitnodigt om met haar mee te gaan. We volgen haar een portiek in. Door een wirwar van waslijnen komen we bij een binnenplaatsje. Ze gebaart ons dat we een stalen steil trappetje op moeten klimmen. Dan staan we opeens op haar dakterras. Een schitterend uitzicht onthult zich. De baai, de blauwe bootjes, het oude centrum. De oceaan.
De vrouw pakt snel twee stoelen zodat we kunnen gaan zitten. Ze maakt duidelijk dat ze bezorgd is om Esther en dat de weg naar boven voor haar niet goed is, maar het uitzicht hier niet minder.
We zijn er verlegen van. We zitten en kijken rond. Onze gastvrouw verdwijnt in haar huis. Na enige tijd besluiten we om weer terug te gaan en we willen onze vriendelijke redder bedanken.
Dan komt ze haar keuken uit lopen. In haar handen 2 glaasjes en een fles zelfgemaakte koffielikeur. Kom, drink. Ze pakt een schaaltje met olijven. Kom, gebaart ze. Eet.
We zijn ontroert door deze onverwachte gastvrijheid. We kunnen elkaar niet verstaan, maar we spreken dezelfde taal. Wat een onverwacht uitzicht.
Alexander Veerman 
Geef een reactie