Vakantiemijmering

Tijdens een wandeling op weg naar de top van de Olsberg troffen we twee bankjes aan  in een bijzondere opstelling.

Ze stonden daar in afwachting om op de juiste plek neergezet te worden, maar zoals ze stonden, deed het me denken aan een kerkzaal. De berghelling als de plek om te ontvangen, om de stilte tot je te nemen.

Misschien is dat wel het heilzame van vakantie. Tijd hebben om stil te staan. Tijd hebben om te luisteren naar de stilte. Om niet langer geleefd te worden door het ritme van wat moet. Om niet langer geleid te worden door te hooggegrepen ambities of te hooggespannen verwachtingen.

Tijd om stil te staan en om te luisteren brengt mijn leven weer binnen de juiste proporties. Zoals psalm 131 zegt: “Heer, niet trots is mijn hart, niet hoogmoedig mijn blik. Ik zoek niet wat te groot is voor mij en te hoog gegrepen. Nee, ik ben stil geworden, ik heb mijn ziel tot rust gebracht. Als een kind op de arm van zijn moeder, als een kind is mijn ziel in mij.”

Die rust, die ervoer ik op de berghelling. Het is goed zo.