In die dagen dat de zon nog onbarmhartig scheen en het dorre land zuchtte onder de verzengende hitte, de lucht boven de weg danste in de hete Saharawind, gingen de liefste en ik vroeg in de morgen met onze honden op weg naar de Engbertsdijksvenen.
We maakten in deze dagen graag gebruik van de koelte van de ochtend om een langere wandeling met Charly en Flower te kunnen maken. Als de zon wat hoger stond, was het al snel te warm voor de honden.
Deze ochtend hadden we bedacht om ook te ontbijten in de prachtige natuur, zodat we een iets langere wandeling zouden kunnen maken. En zo kwam het dat we in de vroegte, onze wandelschoenen aantrokken, de ontbijtspullen bij elkaar pakten en de honden in de auto deden. Flower op de grond, Charly achterin.
Je kan onze honden – en zeker Charly – geen groter plezier doen dan met de auto ergens naar toe te rijden. In de auto zijn ze over het algemeen rustig, maar zodra we de bestemming bereikt hebben, kunnen ze hun enthousiasme niet langer binnen houden. Blaffend en springend begroeten ze het bos. Maar er is altijd tijd om even te poseren.
Al snel vonden we een picknicktafel waar we genoten van de stilte die slechts werd verbroken door een traag wegspringende ree, de roep van een buizerd, het gezoem van insecten en het ritselen van de wind in de verdroogde bladeren. Niet alleen de bladeren verdroogden, ook de veengrond vertoonde barsten en scheuren.
We vervolgden onze wandeling in de schaduw van de bosrand en genoten van de prachtige natuur. Omdat er in de Engbertsdijksvenen veel vennen, watertjes en meertjes zijn, is het nog redelijk groen. Het water staat natuurlijk wel overal laag. Soms zijn de meertjes nauwelijks zichtbaar door de groene waterplanten die uitbundig groeien en bloeien.
Op een onbewaakt ogenblik liep Charly iets verder voor ons uit en sloeg af naar links, om het een en ander nader te onderzoeken. Normaal gesproken springt hij binnen enkele seconden weer op het pad, want hij houdt ons altijd goed in de gaten. Nu duurde het langer. En het was stil. Heel stil.
Snel rende ik naar de plek waar Charly linksaf was geslagen. Daar zag ik Charly verwoede pogingen doen om tussen allerlei waterplanten weer op de kant te klauteren. Hij was in al zijn uitbundigheid het veen ingelopen en was in het moeras weggezakt. De modder zat tot op zijn schoft. Net voordat ik hem kon vastgrijpen, wist Charly zichzelf uit het moeras te bevrijden.
En zoals elke opgeluchte labrador liep ook Charly direct naar zijn baasje om zich eens goed uit te schudden. Nu weet ik hoe moeras smaakt …
Alexander Veerman 
Geef een reactie