Afgelopen woensdag, 16 januari 2019, vertelde Peter Siebe tijdens een boeiende en inspirerende avond in de gereformeerde kerk Sliedrecht over de Bijbelse opdracht en de ecologische noodzaak om op een verantwoorde manier met Gods schepping om te gaan.
Bijbelse opdracht
In zijn jeugd raakten de verhalen over de zure regen, de sombere vooruitzichten van de Club van Rome en het verdwijnen van vogelsoorten uit het Groningse platteland Peter Siebe diep. Het maakte dat milieu en schepping zijn interesse hadden.
In de jaren ’80 was het niet vanzelfsprekend dat kerken zich bezig hielden met ecologische vraagstukken. Weliswaar spoorde de Wereldraad van kerken de plaatselijke geloofsgemeenschappen aan om werk te maken van ‘vrede, gerechtigheid en heelheid van de schepping’, maar dat vertaalde zich niet in een blijvende inzet voor het milieu vanuit de plaatselijke kerken.
In zekere zin is dat vreemd, omdat de Bijbel ruime aandacht is voor zorg voor de schepping. Van grote waarde zijn de teksten waarin God niet alleen met de mensen, maar met de hele aarde, met dieren en met planten een verbond sluit. De sabbat geldt ook voor de dieren. De teksten die verhalen over de ‘hemelse’ toekomst, ruimen ook een plaats in voor de schepping zelf.
Een tekst die tot nadenken stemt, is bijvoorbeeld Romeinen 8. Daar schrijft Paulus dat de hele schepping met reikhalzend verlangen uitkijkt naar het opbaar worden van de kinderen van God. Zouden de kippen en varkens aan ons kunnen merken dat we kinderen van God zijn?
Groene kerk
De problemen rond het milieu en gerechtigheid overstijgen de mogelijkheden van het individu. De economie van de samenleving zou een balans moeten vinden tussen enerzijds het handhaven en versterken van het sociaal fundament en anderzijds het voorkomen dat door het ecologisch plafond gestoten wordt (zie afbeelding)
Tegelijkertijd betekent dat niet dat ieder voor zich geen stappen kan zetten die (binnen haar/zijn mogelijkheden) bijdragen aan een betere wereld. Uiteindelijk zal het gedrag van consumenten ook grotere ondernemingen in beweging brengen. Te denken valt aan de keuze voor groene stroom, Fair Trade producten, producten die het milieu minder belasten, (af en toe) geen vlees – keuzes die gaan over ons dagelijks leven.
De plaatselijke geloofsgemeenschap kan hierin een begaanbare weg uitzetten. De kerk kan kiezen voor een duurzaam kerkbeheer en daarnaast met een zekere regelmaat aandacht besteden aan vraagstukken rond schepping en milieu.
Het initiatief van de groene kerk verdient navolging. Het is een beweging die wil stimuleren dat kerken groener en duurzamer worden. Als kerken zich hieraan committeren, worden ze uitgenodigd om stap voor stap op weg te gaan naar die duurzame kerk.
Zo kan de plaatselijke kerk gemeenteleden motiveren om binnen hun eigen vermogen een verschil te maken. Een duurzame kerk kan ook een serieus te nemen gesprekspartner worden voor de plaatselijke politiek en voor ondernemers.
Deze avond verdient het om een duurzaam vervolg te krijgen.
God laat zich slechts kennen
Naarmate de mens zichzelf
wil kennen; dat stelt Hem
voldoende veilig tegen alle
wijsneuzen. Het belangrijkste
in een werkelijke gemeenschap
is dat iedereen daarin enkeling
durft te zijn.
Dieren als kippen en varkens menselijke gedachten toebedelen en menselijke emoties laten beleven?
Een hond kan wel met zijn staart kwispelen maar een staart niet met zijn hond.
Hartelijke groet, Kees
Dank je wel voor je reactie Kees. Het zinnetje waarin aan de kip en het varken komt voort uit het nadenken over Romeinen 8. Hoe zou de schepping reikhalzend uitkijken?