Zondag kerk. Als er een ding zeker is, dan is het toch wel dat op zondag de kerkdienst er is. Los van alles wat ons beroert en ontroert, los van alle hectiek en chaos in de wereld of in onszelf, is er dat houvast: zondag komt de gemeente bijeen. De zekerheid is: we leven ons leven in het ritme van de dag van de opstanding.
Zondag kerk. Zo was het altijd. Behalve die ene zondag op 1 februari 1953. In geen enkele kerk in Sliedrecht werd die zondag een dienst gehouden. In de nacht van zaterdag op zondag braken op verschillende plaatsen de dijken en werd ook Sliedrecht bedreigd door het wassende water.
Zondag kerk. Vandaag hebben we een ingrijpend, maar noodzakelijk besluit moeten nemen: de kerkdiensten zullen in de komende weken alleen digitaal te volgen zijn. De diensten gaan door omdat we het belangrijk vinden dat de lofprijzing doorgang vindt en dat het Woord opengaat. Alleen moeten we het nu op een andere manier vorm geven.
Hoe?
We komen met een kleine groep samen in de kerkzaal. De predikant, een vertegenwoordiging van de kerkenraad (die in die hoedanigheid de gemeente vertegenwoordigt) en enkele gemeenteleden met een speciale taak (geluid, beamer, pianist en koster).
De dienst zal iets meer worden toegespitst op het meeluisteren thuis en iets korter dan een uur duren. De nadruk zal meer liggen op de Schriftlezing en de uitleg en iets minder op de samenzang.
We nodigen gemeenteleden uit om samen met buren of familieleden naar de internetuitzending te kijken in kleine kringen in huiskamers – mits dit geen gezondheidsrisico’s met zich meebrengt natuurlijk.
Is deze stap nodig?
Ja, deze stap is zeker nodig. Op dit moment is de richtlijn van het RIVM dat bijeenkomsten met meer dan 100 personen verboden zijn. Het zou dus ruimte laten om bijvoorbeeld twee diensten achter elkaar te doen voor steeds 100 mensen of om de diensten in twee ruimten te laten volgen of één dienst met maximaal 100 kerkgangers.
We hebben echter laten meewegen dat die restrictie van het RIVM alles te maken heeft met de noodzaak om zoveel mogelijk de kans op besmetting te verkleinen. Een bijeenkomst van 100 mensen is in onze ogen te risicovol. We hebben ons laten overtuigen door de ontwikkelingen in Italië en Spanje. We lopen 14 dagen achter, maar de curve van vandaag gaat akelig gelijk op met de curve in Italië van 14 dagen geleden.
De situatie is ernstig. Er is een tekort aan IC-plaatsen, de artsen en verpleegkundigen zijn overbelast en er is een tekort aan medische middelen. Het betekent dat in Italië keuzes gemaakt moeten worden wie wel en wie geen behandeling zal krijgen.
We kunnen niet alert genoeg zijn. De maatregelen van nu staan in geen verhouding met de prijs die betaald zal worden als het virus niet afgeremd kan worden. Lees bijvoorbeeld dit artikel.
Voor de mensen met een kwetsbare gezondheid, voor onze ouderen en voor onze medici zijn we verplicht alles in het werk te stellen om het virus af te remmen. We zullen het samen moeten doen – de sterke draagt de zwakkere.
Plaats van hoop
Daar opent zich de ruimte van de hoop. In het besef dat we handelen vanuit zorg voor elkaar, vanuit verbondenheid en solidariteit. De hoop waar we zondag van horen en die uiteindelijk de diepere richtlijn van ons leven vormt, gaat echter nog verder. De hoop waar we van spreken en die ons zelf draagt, is die lichtstraal uit Gods toekomst die ons leven nu in een ander perspectief zet.
Daarom gaat de kerkdienst zondag door. Weliswaar in een andere vorm, maar voor iedereen te volgen. De gemeente is niet gebonden aan een gebouw, maar is zelf plaats van hoop.
Alexander Veerman 
Geef een reactie