17 mei jl. was het de internationale dag tegen homofobie, bifobie, transfobie en interseksefobie. Op deze dag wordt aandacht gevraagd voor de soms zo belaagde positie van lhtbi-ers ten gevolge van homohaat. Het is noodzakelijk dat er blijvende aandacht is voor de sociale positie van deze groep. Pas in 1990 werd homoseksualiteit door de Wereldgezondheidsorganisatie WHO geschrapt van de lijst van geestesziekten. In Nederland kwam er vanaf de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw meer ruimte voor emancipatie van lhtbi-ers. Een mijlpaal was de openstelling van het burgerlijk huwelijk in 2001 voor mensen van hetzelfde geslacht.
Er is veel positiefs te vertellen over toenemende acceptatie in de samenleving en de groeiende bewustwording van lhtbi-ers. Tegelijkertijd blijft hier in ons eigen land, in onze eigen buurten aandacht nodig. Dat blijkt uit het filmpje dat Rob Jetten op Twitter zette. Het blijkt uit het verhaal van activist Saïd Zankoua (1990-2020). Het blijkt uit de verhalen van stellen die op dit moment te maken hebben met dreiging of geweld. Het blijkt uit al die verhalen van jongeren die leven met angst om uit de kast te durven komen.
Homohaat is niet het geïsoleerde probleem van een ontspoorde enkeling, maar kan alleen ontstaan en gedijen in een bepaalde context. Als op een sportvereniging ‘homo’ een geaccepteerd scheldwoord is, als op verjaardagen en partijen denigrerende homograppen niet weersproken blijven, als in geloofsgemeenschappen negatief en onzorgvuldig gesproken wordt over lhtbi-ers dan groeit er een schadelijk klimaat. Binnen dat klimaat zullen jongeren en ouderen zich wel tien keer bedenken voor ze uit de kast durven komen en het gesprek over hun identiteit aan durven gaan. Homofobie zal onderdeel uitmaken van dat klimaat (ook als individuen er zelf anders over denken) en het zaad voor homovijandige handelingen kan ontkiemen en groeien. Homofobie wordt ook niet gestopt door een bepaalde partij als zondebok aan te wijzen om niet naar de eigen context te hoeven kijken. Nu wordt bijvoorbeeld op de sociale media naar Marokkanen gewezen. Morgen kan het de kerk zijn. Homofobie is niet alleen een Marokkanenprobleem of alleen een kerkelijk probleem. Elke gemeenschap, vereniging, buurt of kerk heeft zijn sterke en zwakke kanten. De Marokkaanse gemeenschap mag aangesproken worden op het klimaat waarbinnen homohaat kan groeien. Maar niet elke Marokkaan is een homohater en de homofobie is niet opgelost door het in de schoenen te schuiven van de Marokkaanse gemeenschap. Wat is jouw eigen rol hierin? Zwijg je op je sportvereniging en kijk je weg? Hoe spreek jij over lhtbi-ers?
Iedereen heeft behoefte aan een veilige plaats om over identiteit, verbondenheid en betekenis na te denken. Een plek waar je thuis komt. Thuis wordt gekenmerkt door veiligheid en geborgenheid. Een ruimte om te groeien, een ruimte waarbinnen ook kritische vragen gesteld mogen worden.
Kan de kerk zo’n veilige plek zijn? ‘Kerk’ is een breed begrip en er is een grote diversiteit in opvattingen over homoseksualiteit. In veel kerken zijn lhtbi-ers van harte welkom, maar in veel kerken ook niet. Hoewel vrijwel geen geloofsgemeenschap hardop zal zeggen dat lhtbi-ers niet welkom zijn, zullen verharde discussies over wat ‘de Bijbel zegt’ of over wat wel of niet mag binnen die gemeenschappen wel dat gevoel geven. Het doet veel met je als je object wordt van een discussie. Laten we elkaar in de ogen blijven kijken en laten we met ons hart spreken, ook als er verschil van mening is. Ik ben blij met het initiatief Wijdekerk waar je kunt zien welke ruimte er in welke kerk is voor lhtbi-ers.
Hoe is het in onze kerk? In het nieuwe beleidsplan omschrijven we onze gemeente als een plaats waar ieder thuis kan komen. Wat we voorstaan is dat we verscheidenheid waarderen en uitgaan van verbondenheid. Wie lid is van onze gemeente, is ook volwaardig lid. Enkele jaren geleden hebben we als kerkenraad, na raadpleging van de gemeente, besloten dat ook homoseksuelen die gaan trouwen een zegen over hun huwelijk kunnen ontvangen.
We hechten er waarde aan dat ieder in onze gemeente een thuis mag vinden. We staan voor een inclusieve gemeente waar een ieder volwaardig lid van kan worden en mee kan doen.
De Bijbel in de oorspronkelijke taal begint met de Hebreeuwse letter Beth. De letter betekent ‘huis’. Het is een open vierkantje: en biedt een fundament om op te staan, een steun in de rug en beschutting boven het hoofd. De rest van de Bijbel komt uit de open zijde. Rabbijnen zien in deze letter terugkomen wie God is.
Als geloofsgemeenschap dragen we die gedachte met ons doen en laten, met ons zwijgen en spreken uit. Een huis voor ieder hart. Welkom thuis.
Alexander Veerman 
Geef een reactie