Aan de overkant van de Merwede ligt een prachtig stukje natuur. Je kunt er alleen met de boot komen. Een smal pad door het hoge gras voert langs de oever van de Merwede en via een dijk naar de rand van de Biesbosch. Omdat er weinig verstoring is, is er van alles te zien. Een reebokje springt traag weg als we langs lopen. Watervogels verzamelen zich in grote getale op het natte grasland. Beversporen doorkruisen het pad. Als je niet beter wist, waande je je in het paradijs.
Inderdaad. Als je niet beter wist. Maar er zijn geruchten. Verhalen doen de ronde. Niet voor niets heette dit land ‘de stort van Troost’. Ooit – voordat het land aan de natuur was teruggegeven en de dijken waren doorgestoken – nam de toenmalige eigenaar het niet zo nauw met de regels. De polder lag beschut, dus wie wist wat er gebeurde?
Er zijn geruchten. Verhalen doen de ronde. Er zou nogal wat chemisch afval gestort zijn. Een lucratieve bezigheid. Maar alles heeft een prijs. De illegale stort werd ontdekt. Troost verdween. Maar de verhalen bleven. Wat deed die illegale stort met de natuur? Met de eenden en de bevers? Er gaan geruchten over vreemde mutaties … Met name als de maan hoog aan de hemel staat.
Deze verhalen komen bij mij boven na een aantal wonderlijke ervaringen in Sliedrecht zelf. Nou ja, ik zeg ‘wonderlijk’ maar bevreemdend en beangstigend omschrijft het misschien beter. En ik vraag me af: waarom hoor je niemand hierover? Toeval? Ik denk het niet.
Wat is er aan de hand? We wonen nu ruim twee jaar in Sliedrecht, maar er gebeuren vreemde dingen. Ik herinner me een avondwandeling, een jaar geleden. Ik liet onze honden, Charly en Flower uit. We liepen door de Middeldiepstraat. Een rustige, vriendelijke straat. Opeens schoot Charly, onze labrador onder een auto. Zijn haren recht overeind, diep grommend. Zijn uithaal was onverwachts, dus ik verloor bijna mijn evenwicht. Op dat moment zag ik hem zitten. Een kat. Hij week niet. Sterker nog, toen ik Charly meetrok (en Flower, maar die doet wat Charly doet) volgde die kat ons. We sloegen de hoek om richting de Merwede, maar de kat volgde ons. Hoge rug. Priemende ogen. Pas op de Singel raakten we hem kwijt. We schonken er verder geen aandacht aan. En de herinnering vervaagt.
Maar een paar maanden later gebeurde iets vergelijkbaars. Een kat – echt een ándere kat – zat op een muurtje waar we langs moesten. Charly sprong, maar de kat bleef zitten. Onverstoorbaar. Uitdagend. Waarom vlucht die kat niet? Vreemd, maar misschien was het toeval.
Niet lang daarna werden we opnieuw onaangenaam verrast. Ik stond op straat even te praten met iemand. Charly en Flower gedroegen zich voorbeeldig, ik kan niet anders zeggen. Ze zaten rustig naast me, terwijl ik de dingen van het leven besprak. Aan de overkant van de straat kwam een kat aanlopen. hij (of zij?) keek ons aan. Doordringend ongemakkelijk. De kat besloot de straat over te steken. Charly werd onrustig en begon te grommen. De kat liep nu recht op ons af en bleef op een hondenriemlengte afstand staan. Wat. Is. Hier. Aan. De. Hand?
En vorige week gebeurde het weer. Nu bij de Singel. Opnieuw een andere kat. Niet eens verscholen in het gras. Hij (of zij?) wachtte ons op. Niks wegrennen. Niks oei-ik-ben-een-kat-en-jij-een-hond. Gewoon blijven zitten – op die hondenriemlengte afstand!
Dit kan geen toeval zijn. Echt niet. Er is iets aan de hand met de katten van Sliedrecht. Heeft het te maken met alle lozingen van Chemours? Zijn dit de gevolgen van de stort van Troost?
Het uitlaten van de honden is nu een avontuur geworden in Sliedrecht. We laten ons niet uit het veld slaan – maar het puzzelt ons. Wat is er toch aan de hand met de katten van Sliedrecht?
Alexander Veerman 
Zo ontstaat een complottheorie 🙂