Gisteren, 24 februari, stonden we op met het verschrikkelijke en ondenkbare nieuws dat Rusland Oekraine was binnengevallen. Oorlog in Europa. De beelden van gevechten, van mensen op de vlucht, van burgers die klem zitten tussen angst en onzekerheid en van de moed van de wanhoop ontnamen en ontnemen mij de adem. Sinds gisterochtend ben ik onrustig en kan me slecht concentreren. Ik moet denken aan de kinderen en jongeren die deze oorlogservaring met zich mee zullen gaan dragen en opgroeien met de ruïnes van kapotgeschoten dromen. Ik moet denken aan de jonge mensen die aan het front hun leven op het spel zetten. Aan regeringsleiders die in deze chaos de juiste reactie moeten geven.
Wat me raakt, is hoe het leven van de ene op de andere dag zo ingrijpend kan veranderen. Wat me bezighoudt, is hoe een wereldleider met een te groot ego en een hart van steen (Stijn De Paepe, Poetin & Co) met mensenlevens speelt als met pionnen op een schaakbord. Hoe kun je nog bidden als machtigen maar doen wat hen goeddunkt? Hoe kun je nog zingen als wie klein en kwetsbaar is naamloos verloren gaat?
Dit is echter precies waar het in het geloof op aan komt en waar het in de eredienst om gaat. Het Woord van God: ‘Er moet licht zijn’ terwijl de aarde woest en doods was. Er moet licht zijn – omdat de krachten en machten van chaos en duisternis niet het eerste en zeker niet het laatste woord. In de eredienst worden we herinnerd aan ons fundament. In de eredienst ontdekken we steeds opnieuw dat we geen speelbal op de golven zijn of pionnen in de hand van machthebbers, maar dat we gedragen worden door God die ons hier laat delen in zijn toekomst vol van hoop.
In de eredienst leren we om onze wankelmoedigheid, wanhoop, onverschilligheid en cynisme af te leggen, en ons te kleden in de liefde van Christus. Onze omstandigheden zullen niet veranderen, maar wel worden we opnieuw bepaald bij ons perspectief. En als we Jezus Christus in de ogen kijken, dan kúnnen we de chaos weerstaan en over water lopen.
In de eredienst maken we gebruik van een liturgie. De rituelen, woorden en stiltes brengen de rauwheid en schrik van ons leven in de ruimte van Gods ontferming. De liturgie brengt de aarde bij de hemel en de hemel bij de aarde.
Juist in tijden van duisternis worden we naar de eredienst geroepen. We hervinden onze bedding in Gods liefde en worden aangespoord de krachten van het kwaad te weerstaan.
Daarom durf ik zondag voor te gaan. Niet met de moed der wanhoop, wel met de hoop die door lijden en dood op mij toekomt. Daarom durf ik zondag te zingen. Omdat Gods Geest mij op adem brengt.
Alexander Veerman 
Mooi Alexander. Mijn moeder zei altijd dat als er oorlog of dreiging zou zijn de kerken weer vol zouden zitten. Dan weten we weer wat ons fundament is en waar we kracht halen.