Een nieuw begin deel 1: ‘Door de nacht van strijd en zorgen’

Het is schemerdonker. De schaduwen van de nacht zijn zacht en grijs in de milde nachtverlichting. In het licht van de verschillende knipperende infusen kijk ik de kamer rond. Alle infusen lijken aan mij vast te zitten. Schuin tegenover mij, aan de rechterkant, is een raam. Door de geopende luxaflex zie ik een verpleegkundige die in het halfduister achter een computerscherm zit.

Ik luister naar de gedempte geluiden van de nacht. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Puzzelstukjes vallen terug in mijn geheugen, maar ze vormen geen samenhangend verhaal. Ergens weet ik dat ik in het Erasmus Medisch Centrum ben en dat het maandagnacht moet zijn, 29 november. Maar waarom? Hoe?

De verpleegkundige komt mijn kamer binnen omdat ze merkt dat ik onrustig ben. ‘Kan ik iets voor je doen?’, vraagt ze. ‘Ik wil graag Esther bellen’. Geduldig legt ze uit dat het midden in de nacht is en het beter is om nog even te wachten. Ook als ik dezelfde vraag binnen een half uur nog enkele malen herhaal, blijft ze rustig aanwezig.

Als het licht van de ochtend in de kamer valt, belt de verpleegkundige Esther voor me en spreken we elkaar even telefonisch. Tranen branden achter mijn ogen, hoewel ik niet precies thuis kan brengen waarom.

In de loop van deze dinsdagochtend begin ik te beseffen dat ik de twee achterliggende dagen kwijt ben en dat ik in die dagen op de rand van de eeuwigheid verbleef. Ik ben er nog, schiet het door me heen. En dat is groot wonder. Ik ben er nog.

In de nacht van zaterdag op zondag 27 november 2022 zat ik nog te schaven en te schrijven aan de preek voor de eerste Adventszondag. Het moest gaan over hoop houden, over blijven durven verwachten en vooral over de vraag: van wie verwacht je het als alles je uit handen wordt geslagen? Waar kan je dan nog terecht? Maar terwijl ik de laatste hand aan de preek wilde leggen, ging bij mij het licht uit. Letterlijk.

Esther schrok wakker van een luide klap en vloog ondanks al haar beperkingen naar de studeerkamer, waar ze mij op de grond zag liggen. Het was gelijk duidelijk dat het niet goed was. Op de Spoedeisende Hulp in het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht werd een aorta dissectie type A geconstateerd. De binnenwand van de aorta was gescheurd en bedreigde zowel het hart als het hoofd. Door de dissectie werden mijn halsslagaders afgekneld en kregen mijn hersenen nog nauwelijks zuurstof. Een uitermate spannende en levensbedreigende situatie. Vanwege de geringe kans op een succesvolle operatie en het risico van ernstige neurologische schade besloten de hartcentra van het Amphia Ziekenhuis in Breda en van het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam niet te opereren.

Ik bleef dus op de Spoedeisende Hulp in Dordrecht die echt alles op alles zette om mijn leven te redden. De boodschap in die donkere nacht aan Esther, Sietse en Kim was echter dat ik zou gaan overlijden en dat ze van mij afscheid moesten nemen. Zonder operatie zou ik het sowieso niet gaan redden.

Op het donkerste en koudste uur gebeurde er een wonder. Ik kwam bij. Ik heb hier zelf geen enkele herinnering meer aan, maar ik reageerde op de artsen en op Esther, Sietse en Kim. Ik vroeg aan de arts wat er aan de hand was.

“Je gaat sterven”, zei de arts.

“Ga ik dood?”

“Ja, je gaat dood”.

“Dat spijt me heel erg”, antwoordde ik.

Ik kan slechts bij benadering bedenken en navoelen wat een heftige en hevige uren dit moeten zijn geweest voor Esther, Sietse en Kim, en voor iedereen die waakte, bad en vocht.

Omdat ik was bijgekomen, belde de SEH nogmaals met verschillende hartcentra om mij geplaatst te krijgen. Opnieuw gaf Breda aan de operatie niet te zien zitten, maar het Erasmus MC was van mening veranderd. ‘Stuur hem maar in.’ De hele nacht was de ambulance die mij naar de SEH had gebracht, paraat gebleven. Ondanks oproepen voor andere hulpvragen, besloten de ambulanceverpleegkundigen te wachten tot het duidelijk zou zijn of ik wel of niet naar een hartcentrum vervoerd zou worden. Ik kan zonder verdere vertraging op transport.

En zo werd ik in de vroege ochtend van 27 november met gillende sirenes naar Rotterdam overgebracht. De uitkomst van de operatie was opnieuw een wonder. De operatie duurde zes uur. Tot maandagnacht was het onduidelijk hoe de operatie zou doorwerken en of ik blijvende schade zou overhouden. Het is verrassend en verwonderlijk dat er geen blijvende neurologische schade is.

Het licht van de dinsdag valt de kamer binnen. Ik kijk naar Esther, Sietse en Kim die er alweer zijn. We huilen. Ik luister naar hun schrik en verbijstering. In hun tranen beginnen de verloren dagen te landen. Ik ben er nog. Het is een wonder.

Ik ben er nog. Het licht van Advent, het licht van de hoop. Heeft de engel van Kerst mij naar het leven gedragen, dwars door de nacht van strijd en zorgen?

Ik ben er nog. En een toekomst vol van hoop begint zich te ontvouwen.

Verder lezen? Deel 2 over wat mij hielp om vol te houden, vind je hier. Deel 3 over vragen rond God en betekenis vind je hier.