Noodkreet uit Amsterdam. Wachten we tot ze overlijden?

In Amsterdam verblijven meer dan 100 uitgeprocedeerde asielzoekers in de Vluchtgarage. Een donker en ontoereikend onderkomen. Geregeld staan er nieuwe asielzoekers op de stoep met de vraag of er nog bij kunnen. Maar dat is niet mogelijk. Er is een gebrek aan voedsel en aan allerhande spullen. Zoveel mensen in deze deprimerende ruimte is vragen om problemen. De bewoners van de Vluchtgarage worstelen met verhalen uit het verleden die ze mee hebben genomen op hun vlucht. Ze worstelen met de teleurstelling over de procedure, met het wantrouwen en ongeloof waarmee ze bejegend zijn. Ze worstelen met pijnlijke en vernederende ervaringen die ze tijdens de verhoren hebben opgedaan. Ze worstelen met uitzichtloosheid, onzekerheid over de toekomst en wanhoop.

De asielprocedure in Nederland is niet sluitend. Elk jaar worden 5000 uitgeprocedeerde asielzoekers op straat gezet. Ze worden geacht om binnen 48 uur op eigen initiatief naar hun thuisland terug te keren. Sommigen zitten nog in procedures, anderen bleken met betere begeleiding van bv. Vluchtelingenwerk toch recht te hebben op een verblijfsvergunning, weer anderen kunnen niet terug omdat ambassades niet meewerken, en anderen vrezen voor hun leven wanneer ze naar hun thuisland terug gaan. Deze groep vluchtelingen moet op straat zien te overleven. Ze hebben geen toegang tot medische zorg, mogen niet werken, krijgen geen uitkeringen. De groep in de Vluchtgarage maakt deze ellende zichtbaar. ‘We are here’. Onder deze naam vragen ze om gezien te worden, niet langer genegeerd, vragen ze aandacht voor hun problemen en om een menswaardige oplossing.

De situatie wordt steeds nijpender. Er is niet voldoende eten voor de bewoners van de Vluchtgarage. Een opvang in een voormalige gevangenis zal een dezer dagen gesloten worden, zodat 125 mensen extra naar de Vluchtgarage zullen komen. Iedereen die bij deze groep betrokken is als vrijwilliger of professional is geschokt over de omstandigheden waarin de vluchtelingen moeten leven. De dreiging dat psychisch ernstig belaste mensen zullen doorslaan of dat verzwakte vluchtelingen zullen overlijden is reëel.

Ik wil daar niet op wachten. Dit onrecht kan niet ongezien plaatsvinden. Het gaat om ménsen.

Onder andere de diaconie van Amsterdam is betrokken bij de Vluchtgarage. Er is dringend behoefte aan geld om voedsel aan te kunnen schaffen, om te kunnen overleven. Er is behoefte aan mensen die op bezoek komen, in gesprek gaan met de vluchtelingen. Er is behoefte aan gezien worden, er mogen zijn.  Er is behoefte aan handige mensen.

Uit Amsterdam komt een noodkreet, en daar wil ik graag gehoor aan geven. Deel dit blog, verzamel geld, stel dit onrecht aan de kaak. Geld wordt ingezameld via stichting X min Y: If you can give money, we can use it to survive and live. Bank 609060 of. Stichting XminY Beweging, ref. We Are Here

Organiseer een actie, schrijf een lied, was auto’s – laten we met elkaar dit leed het hoofd bieden.

‘Gelukszoekers’ – we hebben ze ontmenselijkt

De laatste tijd komen er onthutsende verhalen in het nieuws over de werkwijze van IND, Dienst Terugkeer en Vertrek, Detentie- en Uitzetcentra. Afgelopen dagen zijn er meerdere schokkende verhalen in het nieuws. Twee verhalen zou ik naar voren willen halen – maar deze verhalen zijn met talrijke andere verhalen aan te vullen.

Moeder uitgezet zonder haar kinderen

Dinsdag 18 juni 2013 meldde AT5 dat een Marokkaanse vrouw, die illegaal in Nederland verblijft, per toeval is ontdekt, in hechtenis is genomen en gelijk zou worden uitgezet. Deze vrouw verblijft echter al sinds 2007 in Nederland en heeft een man en vier kinderen. Zij zou zonder haar kinderen terug moeten (http://www.at5.nl/artikelen/105404/moeder-moet-land-uit-kinderen-mogen-blijven) Deze handelswijze is in strijd met mensenrechten. Opvallend zijn de reacties reacties onder het item van AT5: ‘zij kiest er toch voor om hier illegaal te zijn?’ ‘Vijf jaar – op onze kosten? Gauw wegwezen!’ ‘Tja, zo zijn de regels. De kinderen blijven hier, en zij moet weg. Logisch, de kinderen zijn immers hier geboren’.  De reacties weerspiegelen de manier van denken en de werkwijze van de IND. Geen compassie. Geen ruimte voor de pijn van dit gezin. Inmiddels is de uitzetting van de baan, omdat er een nieuwe asielaanvraag is ingediend.

Getraumatiseerde vrouw ‘gevisiteerd’

Een ander voorbeeld: een getraumatiseerde vrouw wordt naar een centrum voor vreemdelingenbewaring gebracht. Op de weblog van Amnesty is haar verhaal te lezen: http://weblogs.amnesty.nl/mensenrechtenvandaag/2013/06/18/klaagster-weigerde-echter-mee-te-werken-aan-dit-lichaamsonderzoek/ De hier gevolgde procedure is al uitermate pijnlijk, maar de formele verantwoording toont de ontmenselijking van asielzoekers in alle kilheid. Formeel is er juist gehandeld en is de klaagster dus in het ongelijk gesteld. De handelingen van het personeel worden zelfs ‘gerechtvaardigd’ genoemd. Er is geen ruimte en aandacht voor het feit dat het om een getraumatiseerde vluchteling gaat, en niet om een bedreigende crimineel. Er is op geen enkele manier rekening gehouden met haar trauma’s, en na afloop is zij in shock aan haarzelf overgeleverd – in een isoleercel. De medische dienst was op de hoogte van haar getraumatiseerde verleden, maar de personeelsleden van het centrum kwamen niet op de gedachte de medische dienst te raadplegen.

Inhumaan

Deze voorbeelden laten zien dat in de omgang met vluchtelingen de menselijke maat volledig uit het oog is verloren. Protocollen en regels, aantallen en afspraken zijn sturend. Dat de EU, VN, Amnesty International en de ombudsman voortdurend aangeven dat de asielprocedure in Nederland op talrijke punten in strijd is met mensenrechten, noopt de regering niet tot verandering. Het is niet verwonderlijk dat zoveel opgesloten asielzoekers de laatste tijd in hongerstaking zijn gegaan.

Ontmenselijk de asielzoeker niet

Ons asielbeleid heeft geen behoefte aan verscherpte protocollen of schuiven met getallen. Zolang wij asielzoekers ‘gelukszoekers’ noemen, we mensen die niet terug kunnen naar hun land van herkomst criminaliseren, en weigeren om hun verhalen aan te horen en hen als medemensen te zien, zullen asielzoekers meer en meer ontmenselijkt worden. Tot de dood erop volgt.