Die Sayaguesa-stier, die doet niets, toch?

We ademen een weekje natuur. We zitten in een huisje in het midden van het Drents-Friese Wold, een prachtig gebied. Het is een van de grootste natuurgebieden in Nederland en een bijzonder gevarieerd landschap. Er is van alles te zien: de Kale Duinen, een schitterende zandverstuiving, heide, bos, uitgestrekte velden, vennetjes en moerassen.

En wat fantastisch is: de honden mogen mee op de wandelingen door het uitgestrekte nationaal Park – aan de lijn natuurlijk. (Hoewel er ook een paar stukken zijn waar de honden los mogen). Honden meestal aan de lijn, want er is zóveel wild te zien! En daarnaast kun je grote schaapskudden zien die rustig grazend het gebied afstruinen. Of de imposante Schotse Hooglanders. Om maar te zwijgen van de Sayaguesa-stier. Welke stier? Je weet het wanneer je hem ziet. Het zijn die stieren die in Spanje nogal populair zijn, maar ook uitstekende grazers blijken te zijn die het natuurgebied mooi open houden.

Laat ik eerlijk zijn. Konijnen vind ik schattig. Hazen tof. Reeën super. Schapen leuk. Maar die koeien, daar ben ik niet zo van.

Goed, vandaag ging ik weer voor een mooie wandeling. Met Charly en Flower. Het was de laatste dagen droog geweest, dus veel plassen waren inmiddels al verdwenen. Dacht ik. Onderweg bleken de paden minder begaanbaar … Nu vindt Flower water echt drama. En modder af-schu-we-lijk. Charly niet. Hij slaat geen enkele plas over.

Het pad dat we gekozen hadden, werd steeds eh spannender. Toen we bij de Fledder Aa kwamen, bleek de Aa en ons pad innig verstrengeld. Iets verderop was het pad veranderd in een soort moerasachtige drassigheid. Wat het niet eenvoudiger maakte, was dat een kudde Schotse Hooglanders of Sayaguesa-stieren hier langs waren getrokken. Het was duidelijk dat het gras hen goed gesmaakt had.

Het was concentreren om niet in diepe plassen ten onder te gaan of in zuigende modder schoenen te verliezen. We naderden een droger gedeelte van het pad. Eindelijk konden Flower en ik rustiger ademhalen en konden we onze blik weer meer vooruit richten. We liepen een soort laan-achtig pad in. Opeens schoof een zwarte schaduw het pad op en versperde de weg. Ik zag alleen de imposante gestalte en de dreigende horens. Dus dit was zo’n S-stier. Gek hoe nieuws je zomaar weer te binnen schiet. Van die vrouw die werd aangevallen. Door zo’n stier. Niet echt een behulpzame gedachte op zo’n moment.

Alle drie stonden we direct doodstil, en hielden onze adem in. Natuurlijke maakte ik snel een foto (zoals een ieder die in de 21ste eeuw woont) en rechtsomkeer. Slinks keken we achterom en zagen dat de stier ons volgde. We versnelden onze pas. Charly keek me nog aan met zo’n blik van: ‘die Sayaguesa-stier, die doet niets, toch?’

Hij had gelijk.

Wat is dat toch met die katten in Sliedrecht?

Aan de overkant van de Merwede ligt een prachtig stukje natuur. Je kunt er alleen met de boot komen. Een smal pad door het hoge gras voert langs de oever van de Merwede en via een dijk naar de rand van de Biesbosch. Omdat er weinig verstoring is, is er van alles te zien. Een reebokje springt traag weg als we langs lopen. Watervogels verzamelen zich in grote getale op het natte grasland. Beversporen doorkruisen het pad. Als je niet beter wist, waande je je in het paradijs.

Inderdaad. Als je niet beter wist. Maar er zijn geruchten. Verhalen doen de ronde. Niet voor niets heette dit land ‘de stort van Troost’. Ooit – voordat het land aan de natuur was teruggegeven en de dijken waren doorgestoken – nam de toenmalige eigenaar het niet zo nauw met de regels. De polder lag beschut, dus wie wist wat er gebeurde?

Er zijn geruchten. Verhalen doen de ronde. Er zou nogal wat chemisch afval gestort zijn. Een lucratieve bezigheid. Maar alles heeft een prijs. De illegale stort werd ontdekt. Troost verdween. Maar de verhalen bleven. Wat deed die illegale stort met de natuur? Met de eenden en de bevers? Er gaan geruchten over vreemde mutaties … Met name als de maan hoog aan de hemel staat.

Deze verhalen komen bij mij boven na een aantal wonderlijke ervaringen in Sliedrecht zelf. Nou ja, ik zeg ‘wonderlijk’ maar bevreemdend en beangstigend omschrijft het misschien beter. En ik vraag me af: waarom hoor je niemand hierover? Toeval? Ik denk het niet.

Wat is er aan de hand? We wonen nu ruim twee jaar in Sliedrecht, maar er gebeuren vreemde dingen. Ik herinner me een avondwandeling, een jaar geleden. Ik liet onze honden, Charly en Flower uit. We liepen door de Middeldiepstraat. Een rustige, vriendelijke straat. Opeens schoot Charly, onze labrador onder een auto. Zijn haren recht overeind, diep grommend. Zijn uithaal was onverwachts, dus ik verloor bijna mijn evenwicht. Op dat moment zag ik hem zitten. Een kat. Hij week niet. Sterker nog, toen ik Charly meetrok (en Flower, maar die doet wat Charly doet) volgde die kat ons. We sloegen de hoek om richting de Merwede, maar de kat volgde ons. Hoge rug. Priemende ogen. Pas op de Singel raakten we hem kwijt. We schonken er verder geen aandacht aan. En de herinnering vervaagt.

Maar een paar maanden later gebeurde iets vergelijkbaars. Een kat – echt een ándere kat – zat op een muurtje waar we langs moesten. Charly sprong, maar de kat bleef zitten. Onverstoorbaar. Uitdagend. Waarom vlucht die kat niet? Vreemd, maar misschien was het toeval.

Niet lang daarna werden we opnieuw onaangenaam verrast. Ik stond op straat even te praten met iemand. Charly en Flower gedroegen zich voorbeeldig, ik kan niet anders zeggen. Ze zaten rustig naast me, terwijl ik de dingen van het leven besprak. Aan de overkant van de straat kwam een kat aanlopen. hij (of zij?) keek ons aan. Doordringend ongemakkelijk. De kat besloot de straat over te steken. Charly werd onrustig en begon te grommen. De kat liep nu recht op ons af en bleef op een hondenriemlengte afstand staan. Wat. Is. Hier. Aan. De. Hand?

En vorige week gebeurde het weer. Nu bij de Singel. Opnieuw een andere kat. Niet eens verscholen in het gras. Hij (of zij?) wachtte ons op. Niks wegrennen. Niks oei-ik-ben-een-kat-en-jij-een-hond. Gewoon blijven zitten – op die hondenriemlengte afstand!

Dit kan geen toeval zijn. Echt niet. Er is iets aan de hand met de katten van Sliedrecht. Heeft het te maken met alle lozingen van Chemours? Zijn dit de gevolgen van de stort van Troost?

Het uitlaten van de honden is nu een avontuur geworden in Sliedrecht. We laten ons niet uit het veld slaan – maar het puzzelt ons. Wat is er toch aan de hand met de katten van Sliedrecht?

Onze eigen Don Quichot

Wat zou er in zijn kop omgaan? Wat gebéúrt er?

Het is zo’n rustige dag. Het kan een zaterdag zijn. Een vrije dag. Vakantie. Geen gekkigheid. De honden mooi op tijd uitgelaten, lekker stukje gelopen. Kopje koffie. Nog even wat lezen. De honden zijn rustig en liggen in hun manden.

Een vredige sfeer.  Tot dat ene moment.

Tot dat moment dat ik opsta en de stofzuiger pak. Of de bezem. Of de dweil. Of de stoffer en blik. Het maakt niet zoveel uit waar ik me op dat ene moment in huis bevind. Het kan boven zijn. In de keuken. De gang. De woonkamer. Ik kan vlakbij Charly beginnen of aan de andere kant van het huis.

Maakt niet uit.

Met dat ik de stofzuiger aanzet, wordt Charly wakker. Of nee, er ontwaakt iets in Charly. Zo snel als zijn poten hem kunnen dragen, komt hij al slippend, grauwend en blaffend aangerend. ‘Doe die stofzuiger uit!’ ‘Stop met vegen. Nu.’ ‘Hou op met dweilen, mafklapper.’

Natuurlijk hebben we al onze hondenopvoedtalenten ingezet om dit best wel onwenselijk gedrag af te leren. Nu ben ik niet direct de grootste fan van schoonmaken, maar van tijd tot tijd stofzuigen zou toch moeten mogen.

Na enkele maanden geduldig oefenen, is er wel het een en ander bereikt. Charly is gestopt met blaffen. Zijn obsessie is gebleven, alleen zijn tactiek is veranderd.

Charly ligt te slapen.

De stofzuiger gaat aan.

Charly springt op en begint als een razende te zoeken naar een speeltje. Wat dan ook maar. Gewoon. Om in te bijten.

Met in zijn bek één, twee of meer speeltjes rent hij naar de stofzuiger.

Zwijgend, maar met een gedreven doelmatigheid, loopt hij in de stofzuigerslang. Fanatiek kauwt hij op zijn speeltje, draait vast in de slang en het snoer en terloops komt zijn bek tegen de slang. Geheel per ongeluk en nauwelijks zichtbaar, valt het speeltje uit zijn bek, maar gaat het ritmisch kauwen verder. Op de stofzuigerslang.

Het is een gevecht dat hij uiteindelijk niet kan winnen. De vloer wordt gezogen. Steeds opnieuw. Of geveegd. Of gedweild. Maar of hij zich er ooit echt bij neerlegt?

 

 

 

Dwars

Labradors houden van eten. Daar staan ze om bekend en Charly is zeker geen uitzondering. Geen maaltijd kan worden klaargemaakt of Charly zit geduldig naast de kok in de hoop dat er iets van het aanrecht valt. Als wij eten, eten hij in gedachten met ons mee – de speekselklieren maken jammer genoeg geen onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid.

Zijn eigen maaltijden vormen de hoogtepunten van de dag. Charly kan zich er uren op verheugen, in 4.7 seconden zijn bak leegeten en dan nog uren nalikken. Eten of denken aan eten is hemels en raakt aan het ultieme geluk.

En kauwen natuurlijk. Een beetje knagen, bijten en sabbelen op botten, kauwstaven of takken maakt zijn leven nog meer compleet. Onderweg schept Charly dan ook altijd van alles op in zijn grote bek. Als een shredder loopt hij langs de Singel en vermaalt en vermorzelt talloze takjes die in deze herfst uit de Platanen zijn gevallen. Vrolijk snuffelend, met een relaxte kwispel vervolgt hij zijn weg.

Tot het moment dat zijn gulzig verlangen hem net even een takje teveel in de bek deed nemen. Net even te happig. Net even te weinig gekauwd. Het stokje – niet meer dan een centimeter of 7 vond zijn weg in de bek van Charly. het passeerde de eerste rij snijtanden, op weg naar de malende kiezen. De kundige tong bewoog het stokje verder naar achteren.

Maar in een onbewaakt ogenblik valt het stokje precies achter zijn voorlaatste snijtanden van de onderkaak. Overdwars. Muurvast. Een bijkomend probleem voor Charly is dat hij zijn tong niet meer kan gebruiken. Die zit ook klem achter het houtje.

Verwoed probeert hij met zijn tong en poten zijn vrijheid terug te krijgen. Als hij probeert te blaffen, klinkt er een sneu ‘wrhef’. En dan slaat de paniek bij Charly toe. Niet kunnen blaffen. Zeg nu zelf.

Bij de dierenarts hervindt Charly zijn bravoure. De arts probeert de bek van Charly te openen om te kijken of en zo ja waar het hout in zijn bek zit. Met alle kracht klemt Charly zijn kaken op elkaar. ‘Ik laat me toch niet in de bek kijken’.

Wankelend op zijn poten blijft hij zich verzetten tegen de lichte narcose en welk gefreubel aan zijn lijf dan ook.  Uiteindelijk wordt de narcose hem te machtig en kan de dierenarts snel en vaardig het takje verwijderen en Charly’s bek en keel onderzoeken.

We gaan naar huis met een opgeluchte maar uiterst versufte Charly. De rest van de dag komt hij nauwelijks meer uit zijn mand.

Tot 4.00 uur in de morgen. Vrolijk en luid blaffend laat hij weten dat wat hem betreft het tijd is voor een wandeling.

Kijken of er nog ergens stokjes liggen.

Charly en het Moeras

In die dagen dat de zon nog onbarmhartig scheen en het dorre land zuchtte onder de verzengende hitte, de lucht boven de weg danste in de hete Saharawind, gingen de liefste en ik vroeg in de morgen met onze honden op weg naar de Engbertsdijksvenen.

We maakten in deze dagen graag gebruik van de koelte van de ochtend om een langere wandeling met Charly en Flower te kunnen maken. Als de zon wat hoger stond, was het al snel te warm voor de honden.

Deze ochtend hadden we bedacht om ook te ontbijten in de prachtige natuur, zodat we een iets langere wandeling zouden kunnen maken. En zo kwam het dat we in de vroegte, onze wandelschoenen aantrokken, de ontbijtspullen bij elkaar pakten en de honden in de auto deden. Flower op de grond, Charly achterin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Je kan onze honden – en zeker Charly – geen groter plezier doen dan met de auto ergens naar toe te rijden. In de auto zijn ze over het algemeen rustig, maar zodra we de bestemming bereikt hebben, kunnen ze hun enthousiasme niet langer binnen houden. Blaffend en springend begroeten ze het bos. Maar er is altijd tijd om even te poseren.

Al snel vonden we een picknicktafel waar we genoten van de stilte die slechts werd verbroken door een traag wegspringende ree, de roep van een buizerd, het gezoem van insecten en het ritselen van de wind in de verdroogde bladeren. Niet alleen de bladeren verdroogden, ook de veengrond vertoonde barsten en scheuren.

We vervolgden onze wandeling in de schaduw van de bosrand en genoten van de prachtige natuur. Omdat er in de Engbertsdijksvenen veel vennen, watertjes en meertjes zijn, is het nog redelijk groen. Het water staat natuurlijk wel overal laag. Soms zijn de meertjes nauwelijks zichtbaar door de groene waterplanten die uitbundig groeien en bloeien.

Op een onbewaakt ogenblik liep Charly iets verder voor ons uit en sloeg af naar links, om het een en ander nader te onderzoeken. Normaal gesproken springt hij binnen enkele seconden weer op het pad, want hij houdt ons altijd goed in de gaten. Nu duurde het langer. En het was stil. Heel stil.

Snel rende ik naar de plek waar Charly linksaf was geslagen. Daar zag ik Charly verwoede pogingen doen om tussen allerlei waterplanten weer op de kant te klauteren. Hij was in al zijn uitbundigheid het veen ingelopen en was in het moeras weggezakt. De modder zat tot op zijn schoft. Net voordat ik hem kon vastgrijpen, wist Charly zichzelf uit het moeras te bevrijden.

En zoals elke opgeluchte labrador liep ook Charly direct naar zijn baasje om zich eens goed uit te schudden. Nu weet ik hoe moeras smaakt …

 

 

 

 

 

De kat

Het was nog vroeg toen ik vanochtend de honden uitliet. In de schemering liepen we ons gebruikelijke rondje langs het lateraalkanaal. Charly rechts, Flower links. Geïnteresseerd namen ze kennis van de laatste nieuwtjes uit de buurt en zo wandelden we rustig huiswaarts.

Ineens zag ik vanuit mijn ooghoek een kat zitten. De honden waren te druk met snuffelen om de poes op te merken. De kat loerde op een vogeltje dat in het struikgewas zat en was niet van plan om dit cadeautje op te geven. De kat maakte zich iets kleiner, maar bleef loeren naar de prooi.

De redder in mij werd wakker. Ik besloot met de honden naar de kat te lopen om het beest te verjagen en zo de prooi te bevrijden. De kat was echter beslist niet onder de indruk van ons drieën. Hij maakte zich nu groter en bleef pontificaal zitten, zonder ons nauwelijks een blik waardig te keuren.

De honden hadden inmiddels de kat opgemerkt en gingen direct achter mij staan. We stonden op iets minder dan twee meter van de kat. Nu draaide de kat zich naar ons toe en keek bijzonder geïrriteerd en geërgerd ons een voor een aan. “Ga naar huis nu het nog kan. Je hebt niets gezien … ” De rug ging omhoog. Ik hield de pas in. Straks zou dat beest ons nog gewoon aanvallen …

Op dat moment begon Charly op zijn manmoedigst te blaffen. Een diepe en zware woehwoehwoehwaf. Flower schrok hier zo van, dat ze van de weeromstuit tegen Charly uitviel met haar wat hoge wrafwrafwrafrrr. De kat trok zijn stiletto’s, zette alle haren uit en keek zo venijnig mogelijk naar Charly. “Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb”

Opeens draaide de kat zich echter om en zette het op een lopen. “Ik haat labradors” Het was het sein voor Charly en Flower om achter mijn benen vandaan te komen en twee stappen naar voren te doen. Helden zijn het, ik kan niet anders zeggen.

We zwaaiden nog even naar de opgeluchte prooi en liepen de dag tegemoet.

Waar zijn mijn zwarte schoenen?!

Mijn schoenen zijn terecht. Onverwacht en ongedacht. Laat ik je vertellen wat er gebeurd is.

Kwijt

Soms ben je iets kwijt. Dat is op zich niet zo erg – tot het moment aanbreekt dat je het nodig hebt. En. wel. direct.

Op een mooie zondagochtend gebeurde hier het ondenkbare. De geur van het pas gebakken brood hing nog in huis. De ochtend ontwaakte in stilte. Het gekakel van de kippen drong zacht binnen, voorzichtig overstemd door de zanglijster en de merels die in onze tuin hun Hof van Eden herkenden. Terwijl de zonnestralen zich uitrekten en uitstrekten in de huiskamer, en het dwarrelende stof spelenderwijs aan het licht brachten, bereidde ik de laatste dingen voor voor de doopviering.

Paniek

Om tien voor negen was ik klaar om naar de kerk te gaan. Strak in het pak. Donkerblauw. Lichtblauw overhemd. Lichtblauwe stropdas. Ik vind het sowieso fijn om op tijd te zijn, maar zeker als het een doopdienst is. Ik liep naar de gang om mijn zwarte schoenen te pakken. Geen schoenen. In de huiskamer? Ook niet. Een lichte paniek maakte zich van mij meester. Waar zijn mijn schoenen? Slaapkamer? Garage? Ook de toegesnelde hulptroepen konden nergens mijn zwarte schoenen vinden.

Twee voor negen. Onverstoorbaar bekeek Charly onze drukte. Zoals alleen labradors dat kunnen. Verdacht onverstoorbaar. Meende ik nou een zweem van een glimlach te zien?

 

 

Charly

Charly heeft drie grote liefdes: eten, planten uitgraven en schoenen. Met name mijn zwarte schoenen mogen zich op een toenemende populariteit verheugen. Geregeld ging hij er met mijn schoenen vandoor. Vond hij het eerst vooral leuk om de schoenveters te verwijderen, later mocht hij ook graag de schoenen even uitlaten.

 

Wat nu?

Had Charly op deze schitterende zondagochtend mijn schoenen verstopt? Het was inmiddels twee over negen. Ik had al in de kerk willen zijn. Wat nu? Razendsnel probeerde ik alternatieven te vinden. Op blote voeten? De werkschoenen van Sietse? Pumps? Wat overbleef waren mijn bruine schoenen. Die bruine schoenen onder een donkerblauw pak – ik ben geen modepolitie, maar het was niet fraai.

Koortsachtig vroeg ik me af of, en zo ja hoe ik dit moest uitleggen. Uiteindelijk heb ik het genoemd en wist ik de ervaringen van de ochtend te integreren in de kerkdienst – maar dat is weer een ander verhaal.

Onverwachte wending

In de hal bij het uitgaan van de kerk kreeg deze geschiedenis een onverwachte wending. “Boven in ’t Geveltje staat een paar zwarte schoenen. Zijn die misschien van jou’, vroeg de koster me. “We wilden ze eerst nog verkopen op de kledingbeurs”. Opeens viel alles me weer te binnen. Dat was ook zo. Het weekend hiervoor hadden we startweekend en na de startviering zou ik met de kinderen gaan voetballen. Na die dienst had ik me boven omgekleed. Blijkbaar had ik mijn schoenen laten staan.

Sorry

Met het schaamrood op de kaken stapte ik ons huis binnen. Charly keek me onschuldig aan, zoals alleen labradors dat kunnen. “Sorry, Charly, ik zat ernaast”. Zag ik nou een zweem van een glimlach? En een stukje veter?

 

 

 

Stiekem wordt Flower een beetje dapper

Daar sta je dan als Jack Russell. Met een wat neurotische kijk op de werkelijkheid. Met het gevoel alles en iedereen goed in de gaten te moeten houden, omdat er anders over je heen wordt gelopen. Heen en weer geslingerd tussen moedige dominantie en akelige onderdanigheid. Je had het een beetje uitgevogeld, zodat je wat grip kreeg op je omgeving. Mensen zijn oké. Kinderen geweldig. Ouderen met rollators ook. Honden moet je mijden.

Zonder er verder in gekend te zijn, is daar opeens een labrador. Charly. Gelukkig was het beest kleiner dan jij. Met jouw lengte en levenservaring had je toch gelijk een soort van natuurlijk overwicht.

Alice in Wonderland

Maar toen. Charly begon te groeien. Als een Alice in Wonderland. Inmiddels is hij twee keer zo groot, en bijna drie keer zo zwaar. Tot overmaat van ramp is Charly nergens bang voor. Een bal? Water? Hij verkent het en maakt het zich eigen. Zienderogen verlies je terrein.

Staart

Die Charly begint zich met de gang van zaken in huis te bemoeien. Gisteren nog. We zouden weg gaan. Het betekent dat jij weer vol aan de bak moet. Blaffen. Ga. Niet. Weg. Tot Charly eraan kwam lopen. Hij keek je aan en hapte totaal onverwachts in je staart. Of je zou willen stoppen met blaffen. Pff. Of vanochtend. De bel ging. Opnieuw werk te doen: hard blaffen en rondspringen. Komt Charly eraan, loopt naar je toe, buigt naar je oor – en blaft heul hard.

Nieuwe wegen 

Al met al verandert er van alles en je zoekt nieuwe wegen om je plek veilig te stellen. Met interesse had je gisteren Charly in de gaten gehouden tijdens de wandeling langs de Hunzerbeek. Esther en ik gingen even aan de oever zitten om te genieten van de zon, de wind, het water. Zonder aankondiging sprong Charly in het water, ging tussen ons in staan en schudde zich vol overgave uit.

Vanmiddag gingen we wandelen bij landgoed Eerde. Je verzamelde al je moed en ging helemaal uit eigen beweging naar de rand van de sloot. Dat Charly met zijn lompe gang je er bijna in duwde, hielp niet – maar je draaide ook niet door.

Daarna gebeurde het. Zomaar. Je vond dat het jouw beurt was. Charly had het al een paar keer gedaan. Met vier poten. Dwars door de plas. Je keek nog om, om te checken of we het gezien hadden. Stiekem wordt Flower een beetje dapper.

 

Tandem

Het werkt. Hoe en waarom? Geen idee. Maar het werkt en daar zijn we blij mee. Ze zijn blij met elkaar. Begroeten elkaar elke ochtend enthousiast, waarna Flower natuurlijk ook even raar en agressief doet. Ze spelen samen. Eten samen.

Een neurotische Jack Russell die in een waas kan belanden, zodat er niets meer met haar te beginnen valt. Een beetje Talking Heads (Once in a lifetime)

En een lodderige relaxte Labrador-puppy.  Een beetje Bob Marley (Could you be loved).

Tandem

Samen vormen ze een mooi tandem. Ze brengen het beste bij elkaar naar boven.  Neem nou het begin van de dag. Flower slaapt nog op de studeerkamer boven. Elke ochtend gaat ze om 7.00 uur mee naar beneden. Ze begint al hardop te kwispelen als ze de trap afgedragen wordt (ze durft de trap niet zelf af …. ) Als ik haar beneden neerzet, rent ze zo snel als ze kan naar de bench van Charly, die al zit te wachten.

Samen 

Elke ochtend start met samen spelen. Een beetje knuffeltrekken. Flower is natuurlijk geen partij voor Charly die inmiddels groter, sterker en moediger is dan Flower. Daarna komt het eet-ritueel. Na wat dolle sprongen en blaffen gaan ze braaf naast elkaar zitten wachten. Als ze ‘toe maar’ horen, mogen ze beginnen met eten. Charly slobbert zijn eten razendsnel naar binnen. Flower heeft meer tijd nodig. Rustig eet ze haar eten op. Ondertussen gaat Charly netjes achter haar zitten en wacht. Als het laatste brokje door Flower wordt opgegeten, stapt Charly naar voren en likt de bak van Flower helemaal uit. Flower doet hetzelfde bij de bak van Charly.

Dwars door de kamer

Daarna begint het relaxte spelen. Charly ligt op zijn rug of zij en heeft een speeltje in zijn bek. Flower pakt het andere einde en trekt Charly door de kamer. Hij geniet, met zijn ogen dicht. Ze vormen een tandem. Prachtig om te zien.

Groei

Af en toe vertoont Flower haar neurotische gedrag. Het mag van Charly. Hij trekt zich er nauwelijks iets van aan. En dat is goed voor Flower. Ze halen het beste bij elkaar naar boven.

 

Zenuwen

Charly is inmiddels drie maanden en niet meer weg te denken uit ons huishouden. Hoewel we alle vertrouwen hadden dat we Charly een goed huis zouden kunnen bieden, waren we wel een beetje bezorgd of het zou gaan klikken tussen Flower en Charly. Flower is namelijk een hondje met een gebruiksaanwijzing. Het kan zomaar gebeuren dat ze in een bepaalde gemoedstoestand schiet en even niet meer aanspreekbaar is.

Jekyll and Hyde

Die momenten waren er altijd al. Het kon gebeuren dat ze van een schattige, aaibare en vriendelijke ogende Jack Russell op slag veranderde in de gesel van Vriezenveen. Flitsende kaken, scherpe venijnige blaf en een indrukwekkend gegrom. In zekere zin heeft Flower altijd een beetje last van zenuwen. Een beetje bezorgd om haar positie, bang dat de hemel op haar hoofd zal vallen.

Hyperalert

Wat lastig is, is het blaffen van Flower. Ze is hyperalert en slaat geregeld aan. Charly reageert, waarna Flower op Charly reageert. Gezelligheid in huize Veerman. Voor andere honden is Flower niet altijd makkelijk te ‘lezen’.  Enerzijds gedraagt ze zich onderdanig en onzeker, anderzijds kan ze ook dominant zijn of vanuit een wat onderdanige houding ineens agressief worden. Mixed up feelings.

Zenuwen

Haar zenuwen maakten dat Flower voor andere niet altijd aangenaam gezelschap was – voor honden. Of voor ons als baasjes. Angst, onrust en onzekerheid vormen een explosieve mix in de hersenen van een Jack Russell die zelden hoger dan de poten van andere honden reikt. Ze is dan ook niet echt de lievelingshond van de buurt. Ze kan echter wel heel goed met bezoek, wordt erg enthousiast van kleine kinderen en veert op als ze oude mensen met rollator ziet (ze denkt dat daar baby’s in vervoerd worden).

Rust

Wat we hoopten, is dat Flower een beetje rustiger zou worden van een andere hond in huis. Het gaat met vallen en opstaan. Charly is uitermate relaxed en accepteert de grillen van Flower. Hij heeft ontdekt dat hij toch groter en sterker is. Zijn rust heeft een positief effect op Flower, dat is mooi om te zien (in een volgende blog hier meer over).