Die Sayaguesa-stier, die doet niets, toch?

We ademen een weekje natuur. We zitten in een huisje in het midden van het Drents-Friese Wold, een prachtig gebied. Het is een van de grootste natuurgebieden in Nederland en een bijzonder gevarieerd landschap. Er is van alles te zien: de Kale Duinen, een schitterende zandverstuiving, heide, bos, uitgestrekte velden, vennetjes en moerassen.

En wat fantastisch is: de honden mogen mee op de wandelingen door het uitgestrekte nationaal Park – aan de lijn natuurlijk. (Hoewel er ook een paar stukken zijn waar de honden los mogen). Honden meestal aan de lijn, want er is zóveel wild te zien! En daarnaast kun je grote schaapskudden zien die rustig grazend het gebied afstruinen. Of de imposante Schotse Hooglanders. Om maar te zwijgen van de Sayaguesa-stier. Welke stier? Je weet het wanneer je hem ziet. Het zijn die stieren die in Spanje nogal populair zijn, maar ook uitstekende grazers blijken te zijn die het natuurgebied mooi open houden.

Laat ik eerlijk zijn. Konijnen vind ik schattig. Hazen tof. Reeën super. Schapen leuk. Maar die koeien, daar ben ik niet zo van.

Goed, vandaag ging ik weer voor een mooie wandeling. Met Charly en Flower. Het was de laatste dagen droog geweest, dus veel plassen waren inmiddels al verdwenen. Dacht ik. Onderweg bleken de paden minder begaanbaar … Nu vindt Flower water echt drama. En modder af-schu-we-lijk. Charly niet. Hij slaat geen enkele plas over.

Het pad dat we gekozen hadden, werd steeds eh spannender. Toen we bij de Fledder Aa kwamen, bleek de Aa en ons pad innig verstrengeld. Iets verderop was het pad veranderd in een soort moerasachtige drassigheid. Wat het niet eenvoudiger maakte, was dat een kudde Schotse Hooglanders of Sayaguesa-stieren hier langs waren getrokken. Het was duidelijk dat het gras hen goed gesmaakt had.

Het was concentreren om niet in diepe plassen ten onder te gaan of in zuigende modder schoenen te verliezen. We naderden een droger gedeelte van het pad. Eindelijk konden Flower en ik rustiger ademhalen en konden we onze blik weer meer vooruit richten. We liepen een soort laan-achtig pad in. Opeens schoof een zwarte schaduw het pad op en versperde de weg. Ik zag alleen de imposante gestalte en de dreigende horens. Dus dit was zo’n S-stier. Gek hoe nieuws je zomaar weer te binnen schiet. Van die vrouw die werd aangevallen. Door zo’n stier. Niet echt een behulpzame gedachte op zo’n moment.

Alle drie stonden we direct doodstil, en hielden onze adem in. Natuurlijke maakte ik snel een foto (zoals een ieder die in de 21ste eeuw woont) en rechtsomkeer. Slinks keken we achterom en zagen dat de stier ons volgde. We versnelden onze pas. Charly keek me nog aan met zo’n blik van: ‘die Sayaguesa-stier, die doet niets, toch?’

Hij had gelijk.

Wat is dat toch met die katten in Sliedrecht?

Aan de overkant van de Merwede ligt een prachtig stukje natuur. Je kunt er alleen met de boot komen. Een smal pad door het hoge gras voert langs de oever van de Merwede en via een dijk naar de rand van de Biesbosch. Omdat er weinig verstoring is, is er van alles te zien. Een reebokje springt traag weg als we langs lopen. Watervogels verzamelen zich in grote getale op het natte grasland. Beversporen doorkruisen het pad. Als je niet beter wist, waande je je in het paradijs.

Inderdaad. Als je niet beter wist. Maar er zijn geruchten. Verhalen doen de ronde. Niet voor niets heette dit land ‘de stort van Troost’. Ooit – voordat het land aan de natuur was teruggegeven en de dijken waren doorgestoken – nam de toenmalige eigenaar het niet zo nauw met de regels. De polder lag beschut, dus wie wist wat er gebeurde?

Er zijn geruchten. Verhalen doen de ronde. Er zou nogal wat chemisch afval gestort zijn. Een lucratieve bezigheid. Maar alles heeft een prijs. De illegale stort werd ontdekt. Troost verdween. Maar de verhalen bleven. Wat deed die illegale stort met de natuur? Met de eenden en de bevers? Er gaan geruchten over vreemde mutaties … Met name als de maan hoog aan de hemel staat.

Deze verhalen komen bij mij boven na een aantal wonderlijke ervaringen in Sliedrecht zelf. Nou ja, ik zeg ‘wonderlijk’ maar bevreemdend en beangstigend omschrijft het misschien beter. En ik vraag me af: waarom hoor je niemand hierover? Toeval? Ik denk het niet.

Wat is er aan de hand? We wonen nu ruim twee jaar in Sliedrecht, maar er gebeuren vreemde dingen. Ik herinner me een avondwandeling, een jaar geleden. Ik liet onze honden, Charly en Flower uit. We liepen door de Middeldiepstraat. Een rustige, vriendelijke straat. Opeens schoot Charly, onze labrador onder een auto. Zijn haren recht overeind, diep grommend. Zijn uithaal was onverwachts, dus ik verloor bijna mijn evenwicht. Op dat moment zag ik hem zitten. Een kat. Hij week niet. Sterker nog, toen ik Charly meetrok (en Flower, maar die doet wat Charly doet) volgde die kat ons. We sloegen de hoek om richting de Merwede, maar de kat volgde ons. Hoge rug. Priemende ogen. Pas op de Singel raakten we hem kwijt. We schonken er verder geen aandacht aan. En de herinnering vervaagt.

Maar een paar maanden later gebeurde iets vergelijkbaars. Een kat – echt een ándere kat – zat op een muurtje waar we langs moesten. Charly sprong, maar de kat bleef zitten. Onverstoorbaar. Uitdagend. Waarom vlucht die kat niet? Vreemd, maar misschien was het toeval.

Niet lang daarna werden we opnieuw onaangenaam verrast. Ik stond op straat even te praten met iemand. Charly en Flower gedroegen zich voorbeeldig, ik kan niet anders zeggen. Ze zaten rustig naast me, terwijl ik de dingen van het leven besprak. Aan de overkant van de straat kwam een kat aanlopen. hij (of zij?) keek ons aan. Doordringend ongemakkelijk. De kat besloot de straat over te steken. Charly werd onrustig en begon te grommen. De kat liep nu recht op ons af en bleef op een hondenriemlengte afstand staan. Wat. Is. Hier. Aan. De. Hand?

En vorige week gebeurde het weer. Nu bij de Singel. Opnieuw een andere kat. Niet eens verscholen in het gras. Hij (of zij?) wachtte ons op. Niks wegrennen. Niks oei-ik-ben-een-kat-en-jij-een-hond. Gewoon blijven zitten – op die hondenriemlengte afstand!

Dit kan geen toeval zijn. Echt niet. Er is iets aan de hand met de katten van Sliedrecht. Heeft het te maken met alle lozingen van Chemours? Zijn dit de gevolgen van de stort van Troost?

Het uitlaten van de honden is nu een avontuur geworden in Sliedrecht. We laten ons niet uit het veld slaan – maar het puzzelt ons. Wat is er toch aan de hand met de katten van Sliedrecht?

De kat

Het was nog vroeg toen ik vanochtend de honden uitliet. In de schemering liepen we ons gebruikelijke rondje langs het lateraalkanaal. Charly rechts, Flower links. Geïnteresseerd namen ze kennis van de laatste nieuwtjes uit de buurt en zo wandelden we rustig huiswaarts.

Ineens zag ik vanuit mijn ooghoek een kat zitten. De honden waren te druk met snuffelen om de poes op te merken. De kat loerde op een vogeltje dat in het struikgewas zat en was niet van plan om dit cadeautje op te geven. De kat maakte zich iets kleiner, maar bleef loeren naar de prooi.

De redder in mij werd wakker. Ik besloot met de honden naar de kat te lopen om het beest te verjagen en zo de prooi te bevrijden. De kat was echter beslist niet onder de indruk van ons drieën. Hij maakte zich nu groter en bleef pontificaal zitten, zonder ons nauwelijks een blik waardig te keuren.

De honden hadden inmiddels de kat opgemerkt en gingen direct achter mij staan. We stonden op iets minder dan twee meter van de kat. Nu draaide de kat zich naar ons toe en keek bijzonder geïrriteerd en geërgerd ons een voor een aan. “Ga naar huis nu het nog kan. Je hebt niets gezien … ” De rug ging omhoog. Ik hield de pas in. Straks zou dat beest ons nog gewoon aanvallen …

Op dat moment begon Charly op zijn manmoedigst te blaffen. Een diepe en zware woehwoehwoehwaf. Flower schrok hier zo van, dat ze van de weeromstuit tegen Charly uitviel met haar wat hoge wrafwrafwrafrrr. De kat trok zijn stiletto’s, zette alle haren uit en keek zo venijnig mogelijk naar Charly. “Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb”

Opeens draaide de kat zich echter om en zette het op een lopen. “Ik haat labradors” Het was het sein voor Charly en Flower om achter mijn benen vandaan te komen en twee stappen naar voren te doen. Helden zijn het, ik kan niet anders zeggen.

We zwaaiden nog even naar de opgeluchte prooi en liepen de dag tegemoet.

Stiekem wordt Flower een beetje dapper

Daar sta je dan als Jack Russell. Met een wat neurotische kijk op de werkelijkheid. Met het gevoel alles en iedereen goed in de gaten te moeten houden, omdat er anders over je heen wordt gelopen. Heen en weer geslingerd tussen moedige dominantie en akelige onderdanigheid. Je had het een beetje uitgevogeld, zodat je wat grip kreeg op je omgeving. Mensen zijn oké. Kinderen geweldig. Ouderen met rollators ook. Honden moet je mijden.

Zonder er verder in gekend te zijn, is daar opeens een labrador. Charly. Gelukkig was het beest kleiner dan jij. Met jouw lengte en levenservaring had je toch gelijk een soort van natuurlijk overwicht.

Alice in Wonderland

Maar toen. Charly begon te groeien. Als een Alice in Wonderland. Inmiddels is hij twee keer zo groot, en bijna drie keer zo zwaar. Tot overmaat van ramp is Charly nergens bang voor. Een bal? Water? Hij verkent het en maakt het zich eigen. Zienderogen verlies je terrein.

Staart

Die Charly begint zich met de gang van zaken in huis te bemoeien. Gisteren nog. We zouden weg gaan. Het betekent dat jij weer vol aan de bak moet. Blaffen. Ga. Niet. Weg. Tot Charly eraan kwam lopen. Hij keek je aan en hapte totaal onverwachts in je staart. Of je zou willen stoppen met blaffen. Pff. Of vanochtend. De bel ging. Opnieuw werk te doen: hard blaffen en rondspringen. Komt Charly eraan, loopt naar je toe, buigt naar je oor – en blaft heul hard.

Nieuwe wegen 

Al met al verandert er van alles en je zoekt nieuwe wegen om je plek veilig te stellen. Met interesse had je gisteren Charly in de gaten gehouden tijdens de wandeling langs de Hunzerbeek. Esther en ik gingen even aan de oever zitten om te genieten van de zon, de wind, het water. Zonder aankondiging sprong Charly in het water, ging tussen ons in staan en schudde zich vol overgave uit.

Vanmiddag gingen we wandelen bij landgoed Eerde. Je verzamelde al je moed en ging helemaal uit eigen beweging naar de rand van de sloot. Dat Charly met zijn lompe gang je er bijna in duwde, hielp niet – maar je draaide ook niet door.

Daarna gebeurde het. Zomaar. Je vond dat het jouw beurt was. Charly had het al een paar keer gedaan. Met vier poten. Dwars door de plas. Je keek nog om, om te checken of we het gezien hadden. Stiekem wordt Flower een beetje dapper.

 

Tandem

Het werkt. Hoe en waarom? Geen idee. Maar het werkt en daar zijn we blij mee. Ze zijn blij met elkaar. Begroeten elkaar elke ochtend enthousiast, waarna Flower natuurlijk ook even raar en agressief doet. Ze spelen samen. Eten samen.

Een neurotische Jack Russell die in een waas kan belanden, zodat er niets meer met haar te beginnen valt. Een beetje Talking Heads (Once in a lifetime)

En een lodderige relaxte Labrador-puppy.  Een beetje Bob Marley (Could you be loved).

Tandem

Samen vormen ze een mooi tandem. Ze brengen het beste bij elkaar naar boven.  Neem nou het begin van de dag. Flower slaapt nog op de studeerkamer boven. Elke ochtend gaat ze om 7.00 uur mee naar beneden. Ze begint al hardop te kwispelen als ze de trap afgedragen wordt (ze durft de trap niet zelf af …. ) Als ik haar beneden neerzet, rent ze zo snel als ze kan naar de bench van Charly, die al zit te wachten.

Samen 

Elke ochtend start met samen spelen. Een beetje knuffeltrekken. Flower is natuurlijk geen partij voor Charly die inmiddels groter, sterker en moediger is dan Flower. Daarna komt het eet-ritueel. Na wat dolle sprongen en blaffen gaan ze braaf naast elkaar zitten wachten. Als ze ‘toe maar’ horen, mogen ze beginnen met eten. Charly slobbert zijn eten razendsnel naar binnen. Flower heeft meer tijd nodig. Rustig eet ze haar eten op. Ondertussen gaat Charly netjes achter haar zitten en wacht. Als het laatste brokje door Flower wordt opgegeten, stapt Charly naar voren en likt de bak van Flower helemaal uit. Flower doet hetzelfde bij de bak van Charly.

Dwars door de kamer

Daarna begint het relaxte spelen. Charly ligt op zijn rug of zij en heeft een speeltje in zijn bek. Flower pakt het andere einde en trekt Charly door de kamer. Hij geniet, met zijn ogen dicht. Ze vormen een tandem. Prachtig om te zien.

Groei

Af en toe vertoont Flower haar neurotische gedrag. Het mag van Charly. Hij trekt zich er nauwelijks iets van aan. En dat is goed voor Flower. Ze halen het beste bij elkaar naar boven.

 

Zenuwen

Charly is inmiddels drie maanden en niet meer weg te denken uit ons huishouden. Hoewel we alle vertrouwen hadden dat we Charly een goed huis zouden kunnen bieden, waren we wel een beetje bezorgd of het zou gaan klikken tussen Flower en Charly. Flower is namelijk een hondje met een gebruiksaanwijzing. Het kan zomaar gebeuren dat ze in een bepaalde gemoedstoestand schiet en even niet meer aanspreekbaar is.

Jekyll and Hyde

Die momenten waren er altijd al. Het kon gebeuren dat ze van een schattige, aaibare en vriendelijke ogende Jack Russell op slag veranderde in de gesel van Vriezenveen. Flitsende kaken, scherpe venijnige blaf en een indrukwekkend gegrom. In zekere zin heeft Flower altijd een beetje last van zenuwen. Een beetje bezorgd om haar positie, bang dat de hemel op haar hoofd zal vallen.

Hyperalert

Wat lastig is, is het blaffen van Flower. Ze is hyperalert en slaat geregeld aan. Charly reageert, waarna Flower op Charly reageert. Gezelligheid in huize Veerman. Voor andere honden is Flower niet altijd makkelijk te ‘lezen’.  Enerzijds gedraagt ze zich onderdanig en onzeker, anderzijds kan ze ook dominant zijn of vanuit een wat onderdanige houding ineens agressief worden. Mixed up feelings.

Zenuwen

Haar zenuwen maakten dat Flower voor andere niet altijd aangenaam gezelschap was – voor honden. Of voor ons als baasjes. Angst, onrust en onzekerheid vormen een explosieve mix in de hersenen van een Jack Russell die zelden hoger dan de poten van andere honden reikt. Ze is dan ook niet echt de lievelingshond van de buurt. Ze kan echter wel heel goed met bezoek, wordt erg enthousiast van kleine kinderen en veert op als ze oude mensen met rollator ziet (ze denkt dat daar baby’s in vervoerd worden).

Rust

Wat we hoopten, is dat Flower een beetje rustiger zou worden van een andere hond in huis. Het gaat met vallen en opstaan. Charly is uitermate relaxed en accepteert de grillen van Flower. Hij heeft ontdekt dat hij toch groter en sterker is. Zijn rust heeft een positief effect op Flower, dat is mooi om te zien (in een volgende blog hier meer over).

 

Maatjes

Sinds Charly deel uitmaakt van ons huishouden, slaapt Flower boven in de studeerkamer. Het was een noodzakelijk. Flower was zo gespannen door Charly, dat ze ’s nachts op al zijn geluiden reageerde. Als hij een beetje piepte, ging bij haar het alarm af. Als Charly zich opdraaide, even tegen de bench stootte, als hij hardop droomde – Flower draaide helemaal door. Vandaar dat we Flower ’s avonds naar boven brengen.

Terecht gewezen

Maar nu lijkt er een ommekeer gaande. Flower wordt – in tegenstelling tot de eerste week – behoorlijk chagrijnig als ze naar boven moet. Ze is liever in de buurt van Charly. Vanochtend vroeg wees ze me nog op mijn tekortkomingen als baasje. Met een gedecideerde en niet te negeren repeterende korte blaf, wees ze me terecht, omdat ik het piepen van Charly niet hoorde.

Toenadering

Sowieso gaat het veel beter tussen Flower en Charly. Ergens is diep van binnen het oerinstinct van Flower ontwaakt. Enkele jaren geleden (voor we haar hebben laten ‘helpen’) konden haar hormonen met haar op de loop gaan. Ze werd niet alleen schijnzwanger, maar adopteerde een hondenspeeltje als haar puppy. Ze beschermde dit speeltje in eerste instantie op een passief-agressieve manier, maar in de loop van de hormonentoename werd het passieve steeds agressiever.

Waken

Iets van die toegewijde zorgzaamheid lijkt wakker te zijn geroepen. Vanochtend vond ze het nodig om Charly te beschermen tegen andere honden. Ook neemt ze haar taak in het huishouden meer serieus. Ze bemoeit zich meer met de opvoeding van Charly en – hoera – wordt er zelf ook rustiger van. Ze delen de zon, dollen wat met elkaar totdat Flower aangeeft dat het genoeg is, en zoeken steeds vaker elkaars gezelschap op.

Passende tussnedoortjes

Zijn er dan helemaal geen problemen meer? Nou ja, Charly zoekt naar mogelijkheden om zijn tanden te scherpen en zijn kaakspieren een beetje te trainen. Op dit moment is de plastic mand van Charly zijn bijt-favoriet. We besloten om de jumbones die we in een kraampakket (lief!) gekregen hadden, maar aan de honden te geven. Charly was razend enthousiast. Binnen drie kwartier had hij de jumbone gekraakt en soldaat gemaakt. Voor Flower was het echter een ander verhaal.

Dit spul was te fors en te stevig voor haar ietwat delicate tanden. Ze kreeg die passief-agressieve blik weer terug. Ze waakte over haar jumbone: te groot om op te eten, te lekker om af te staan. Met een foefje wisten we haar de jumbone te ontfutselen. Dat is dus onze les: Flower kan zich nu al niet meer meten met de kaken van Charly. Voor haar zullen we vriendelijke kauwstaven moeten aanschaffen.

 

Pragmatische verzoening

Wat de eerste dagen onmogelijk leek, is toch gebeurd. Flower en Charly samen slapend in de zon, op een kleine 20 centimeter afstand van elkaar. Ergens ging bij Flower de knop om. Na hartgrondig negeren, agressief blaffen, opgetrokken neus, het showen van de hagelwitte tanden (na een tandsteenbehandeling bij de dierenarts, overigens), opnieuw passief agressief negeren, viel het kwartje.

Dat beest gaat dus nooit meer weg.

Geen opties

Heel veel opties had Flower niet. Charly is dol op alles wat beweegt. Of wat stil ligt. Of zit. Of staat. Als het maar Flower is. Hij vindt het heerlijk om achter haar aan te rennen. Op haar te springen als ze in haar mand ligt – om een beetje te dollen of in ieder geval contact te hebben. Flower heeft echter wat sociaal-emotionele issues. Na wat geduw en getrek, gegrauw en geblaf van haar kant, besloot Flower het maar over een andere boeg te gooien.

Omzichtige verkenningen

Omzichtig werden de eerste verkennende stappen gezet. Een onopvallende blik op Charly toen hij lag te slapen. Even snel ruiken, toen Charly niet oplette. Niet gelijk woedend reageren toen hij weer eens dicht in Flowers buurt kwam. Hier zagen we het resultaat van pragmatische verzoening. Het gaat niet weg, laat ik er dan maar het beste van maken…

Pragmatische verzoening

Vandaag vond het hoogtepunt van die pragmatische verzoening plaats. Niet zonder slag of stoot, overigens. Flower lag te zonnen in de keuken. Met zijn karakteristieke onbeholpenheid op zijn te grote poten en zijn speels loopje, botste Charly bijna tegen de zonnende Flower aan. Hij hield in en bleef staan. Ik hield mijn adem in. Maar Flower reageerde als door een wesp gestoken – Charly stond in haar zon.

Nu is Charly van de omtrekkende bewegingen. Als hij iets niet mag, zal hij het altijd nog een keer proberen via een ander kant. En zo naderde de aanhouder Flower nogmaals. Nu vanuit de schaduw. Even leek het of Flower opnieuw woest wilde reageren. Maar ze bedacht zich. Ze rolde op haar rug en liet Charly heel dichtbij komen. Mooi. Echt mooi.

Reflex

Tot het moment dat de reflexen Charly parten gingen spelen. Even rook hij aan Flower. Opeens werd zijn aandacht getrokken door de linkerachterpoot. He. Een linkerachterpoot. Hap.

Enkele minuten later daalde de rust weer terug. De zon is er voor iedereen. Samen besloten ze het ervan te nemen. Wel met respect voor elkaars bubbel. Dat dan weer wel. We zien de toekomst zonnig tegemoet.

Gewapende vrede

De nieuwe dag begon vroeg. De tweede dag van Charly aan De Putter. De nacht was onrustig geweest. Niet eens zozeer door Charly, maar door de wonderlijke reacties van Flower. Soms begon Charly voorzichtig te piepen. Zacht genoeg om prima te kunnen negeren. Maar zodra hij geluid maakte, besloot Flower net zolang en hard te blaffen, totdat wij verstoord beneden kwamen. Was het misschien toch een restant moederinstinct? Jaloerse chagrijn? Gestreste irritatie? Het deed er niet zo toe.  Wij waren wakker en Charly sliep.

‘Imagine’ van John Lennon

Rust

Om de rust te herstellen, mocht Flower de rest van de nacht boven slapen. Ondertussen was Charly echter weer wakker geworden en wilde even zijn behoefte doen. Het luchtte hem blijkbaar zo geweldig op dat hij klaarwakker was en gezellig speels. Om 3.00 uur dus. ’s Nachts.

Hinderlijk volgen

Maar goed. De tweede dag liet een andere Charly zien. Hij ging  moedig en jolig op onderzoek uit. Vandaag was hij bijzonder geïnteresseerd in Flower. Hij volgde haar overal tot verdriet en wanhoop van Flower. In de loop van de dag leek zich een gewapende vrede af te tekenen. Flower deed haar best om Charly te negeren. Sterker nog. Af en toe raapte ze al haar moed bij elkaar om de mand en bench van Charly te verkennen.

Nu gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat Flower niet echt een held is. Dat is eigenlijk zachtjes uitgedrukt. Ze is altijd al bang geweest voor de bal. Ze kan schrikken van haar eigen schaduw. Andere honden vindt ze over het algemeen een verschrikking. Dus in die zin doet Flower het echt heel goed.

Strijd om de mand

De aandacht van Flower  maakte dat Charly ineens oog kreeg voor haar mand. Het leidde tot Wildwest taferelen die voor het oosten werkelijk ongekend zijn. Met haar booste rug naar Charly toe, blafte ze zo hard ze kon. Charly liet zich niet ontmoedigen – integendeel. Enthousiast en onbevangen sprong hij in de mand, bovenop Flower. Na ettelijke tientallen pogingen staakte Charly de strijd.

De rest van de dag legde hij zich toe op het testen van materialen. Stoelpoten. IJzeren benchdeuren. Keukenhandvatten. De was.

Balans

We maken de balans op. Charly vertedert. We kunnen niet anders zeggen. Nu al is hij nauwelijks weg te denken uit ons huishouden. Flower gaat het redden. Ondanks de wallen onder haar ogen na 24 uur met.

Er zullen uitdagingen volgen. Zowel Charly als Flower kennen een zekere voorliefde voor eten. Dat belooft nog wat, maar eerst de rust pakken. Charly slaapt. We zijn allemaal gesloopt.

Even voorstellen: mr. Charles ‘Charly’ Barkley

Nieuwsgierig en een beetje onbeholpen verkent Charly de woonkamer. Een pluizige pup, speels, nog wat onhandig op de te grote poten. Het kleine staartje kwispelt voorzichtig tijdens deze ontdekkingstocht. Het is een inspannende tocht. Als hij de kans krijgt, kruipt hij weg in de veilige beschutting van Esther of Sietse. Charly is onze nieuwe hond, een labrador.

Vertederd volgen wij de bewegingen van Charly. We besluiten dat het tijd is om Flower en Charly met elkaar kennis te laten maken. Flower was al een paar dagen zenuwachtig, omdat er van alles veranderde in de woonkamer. Nieuwe geuren. Een grote bench. Dat soort dingen.

Flower reageert geschokt op de nieuwe huisgenoot. Ze is jaloers, chagrijnig, boos en wat angstig. Het is natuurlijk wel een klein beetje te begrijpen. Charly is met zijn 8 weken al net zo groot als Flower. Ze probeert verschillende opties uit. Keihard negeren. Als dit niet werkt, kiest ze voor blaffen. En blaffen. En blaffen. Charly reageert vrij onbewogen. Hij vindt het ergens vooral interessant. Flower zoekt na een halve zaterdag naar nieuwe manieren om haar stempel te kunnen blijven drukken. ‘Als ik nu eens alleen heel hard blaf als Charly een geluid maakt?’

Ondertussen slaapt Charly de meeste tijd. Met zijn neus diep weggedoken in het dekentje. Als hij wakker is, mogen Flower en hij even samen in de tuin. Daar horen ook koekjes bij. Hier wordt een omslagpunt bij Flower zichtbaar. Koekjes is voor haar het nieuwe chocola.

We zijn benieuwd hoe het Charly en Flower in de komende dagen zal vergaan.