Vandaag werd bekend dat Chester Bennington, zanger van Linkin Park een einde aan zijn leven heeft gemaakt. De muziek van Linkin Park leerde ik enkele jaren geleden via onze zoon. De soms rauwe muziek, de intensiteit van de zanger, en met name de rake teksten raakten en rake mij steeds weer.
In zijn biografie is te lezen dat de zanger in zijn jeugd te maken heeft gehad met seksueel misbruik door een vriend van zijn vader. Het lijkt erop dat zijn problematische jeugd en het misbruik zijn leven hebben getekend. In een interview heeft hij aangegeven vanwege het misbruik ook een suïcidale periode te hebben gekend. Hij worstelde met een drank- en drugsverslaving.
In veel nummers komen volgens mij thema’s terug die herkenbaar zijn voor velen die in hun jeugd beschadigd zijn. Het zijn nummers die helpen om de gevolgen van een gebroken jeugd te begrijpen, omdat ze de emoties en pijn verbeelden.
Een traumatische jeugd leidt vaak tot een laag zelfbeeld. Het gebrek aan liefde, het moeten ondergaan van geweld of het ervaren van onveiligheid, kunnen doorwerken in de identiteit. Vaak kampen mensen hierdoor met schuld- en schaamtegevoelens, het gevoel slecht te zijn en met interne stemmen die hen steeds naar beneden halen. In Papercut zingt Bennington:
But I know just what it feels like
To have a voice in the back of my head
Like a face that I hold inside
A face that awakes when I close my eyes
A face watches every time I lie
A face that laughs every time I fall
(It watches everything)
So I know now when it’s time to sink or swim
That the face inside is hearing me
Right beneath my skin
In Given up komt de wanhoop ook scherp aan het licht. Het gevecht keert zich tegen hemzelf. ‘I am my own worst enemy’:
Wake in a sweat again
Another day’s been laid to waste
In my disgrace
Stuck in my head again
Feels like I’ll never leave this place
There’s no escape
I’m my own worst enemy
Identiteit heeft alles te maken met leren om grenzen te stellen, om ‘nee’ te mogen zeggen. Misbruik kan dat vermogen beschadigen. Een dader eigent zich de ander toe, waardoor het bewaken en stellen van grenzen niet meer mogelijk is. Dat heeft ook gevolgen voor nieuwe relaties die worden aangegaan, die soms onbewust een herhaling vormen van de misbruikende relatie van vroeger. In Numb wordt dit als volgt verwoord:
I’ve become so numb, I can’t feel you there
Become so tired, so much more aware
I’m becoming this, all I want to do
Is be more like me and be less like you
Het worstelen met schuldgevoelens en met fundamentele onveiligheid brengt een gevoel van ontheemd zijn met zich mee. Het verlangen om ergens thuis te horen, om genezing te ervaren klinkt door in Somewhere I belong
But all that they can see the words revealed
Is the only real thing that I’ve got left to feel
(Nothing to lose)
Just stuck, hollow and alone
And the fault is my own, and the fault is my own
[Chorus]
I wanna heal, I wanna feel what I thought was never real
I wanna let go of the pain I’ve felt so long
(Erase all the pain till it’s gone)
I wanna heal, I wanna feel like I’m close to something real
I wanna find something I’ve wanted all along
Somewhere I belong
Ook in nummers waarin het verlangen naar geborgenheid naar voren komt, klinkt de zwaarte van het leven door. Zoals in the catalyst: ‘We are a broken people living under loaded guns.
Misschien verwoordt Castle of glass het gevoel van leegte en onzichtbaarheid nog wel het meest intens.
‘Cause I’m only a crack in this castle of glass
Hardly anything else I need to be
‘Cause I’m only a crack in this castle of glass
Hardly anything there for you to see
De nummers van Linkin Park bezingen enerzijds de zwaarte en de donkere kant van het leven, en anderzijds het verlangen naar genezing, naar rust en aanvaarding. Uiteindelijk waren de wanhoop en de leegte in het leven van Chester Bennington te sterk.
Wat ik hoor in de verhalen van slachtoffers is de moeite om woorden van liefde en bewogenheid te laten landen. Het is net of de bodem ontbreekt en positieve gevoelens niet vast gehouden kunnen worden. In the end it doesn’t matter
I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn’t even matter
I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn’t even matter
Het doet me verdriet om te lezen dat Chester Bennington zelfmoord heeft gepleegd. Het doet me zeer, omdat het hem niet gelukt is om zich te ontworstelen aan de negativiteit en het duister. Misschien is zijn strijd voor jou herkenbaar. Ik wens je toe dat je mensen om je heen hebt die je er steeds weer herinneren dat je wel waardevol bent en niet zomaar gemist kunt worden.
Als je worstelt met suïcidale gevoelens bid ik je toe dat de kracht mag krijgen om het leven te zoeken en te vinden.
Weet dat je niet alleen bent. Zoek hulp, zoek mensen om mee te praten. Bij http://www.113online.nl kun je altijd terecht: ze zijn er om jou te helpen als je suïcidale gedachten hebt.
Alexander Veerman 