Popdienst: Pay it forward

Afgelopen woensdag stond er een ietwat verwaarloosd uitziende man op de stoep. Ongekamde haren, een stoppelbaard, dikomwalde ogen. ‘Hoort u bij de kerk?’ Zo’n vraag van zo’n man doet bij mij de alarmbellen rinkelen. Een bevestigend antwoord schept verwachtingen. Iemand van de kerk – en zeker de dominee – betekent aangesproken worden op ‘barmhartigheid’, ‘bewogenheid’ en ‘sociale gerechtigheid’. En ontkennen is geen optie.

‘Ja, ik hoor bij die kerk’. ‘Bent u de dominee’. Nee, nee hoor, neee echt niet. ‘Ja, ik ben de dominee’.

‘Maar, wat is er aan de hand?’ vraag ik.  Met dat ik dit vraag, realiseer ik me dat dit de uitnodiging is, waar mijn onaangekondigde gast op wachtte. Hij laat er geen gras over groeien en steekt van wal. Een verhaal dat aan elkaar hangt van ellende en tegenslagen. Tranen. ‘Nou, kom dan maar even binnen’.  Waar het verhaal uiteindelijk op neerkomt, is of ik geld wil geven. Hij krijgt zijn geld en vertrekt.

Lastig

Zelf blijf ik achter met een wat onbehagelijk gevoel. Waarom eigenlijk? Ik heb er zelf helemaal geen moeite mee om anderen te helpen, op wat voor manier dan ook. Geld weggeven is voor mij geen probleem. Ik heb het ook maar gekregen om het door te geven. De weerstand die ik voel, gaat voor een deel terug op een wat kinderachtige gedachte. De man aan de deur heeft een verhaal opgehangen dat rammelde. Ik denk niet dat het waar was. En ik vind het vervelend dat die man denkt dat ik in zijn verhaal ben getrapt. Daarnaast merk ik dat ik graag mensne of situaties wil veranderen. Geven is oke, als het maar tot een verandering leidt. Een soort messiascomplex, zeg maar. Uiteindelijk geef ik dus opdat ik  mij zelf er beter door voel.

Nu ik er opnieuw over nadenk, maakt het me ten diepste niet uit of de man gelogen heeft. Misschien was zijn verhaal waar, dan kwam het gegeven geld als geroepen. Misschien ook niet. Dan nog had hij blijkbaar geld nodig, en wel zo wanhopig dat hij ervoor wilde liegen en oplichten. Ik wil zelf niet vervallen in cynisme en wantrouwen – dat is mijn bijdrage aan deze wereld.

Pay it forward

In de popdienst van 29 september om 19.00 uur in de Protestantse Gemeente ’t Harde gaat het in zekere zin over hetzelfde thema. In de gelijknamige film (Pay it forward) bedenkt een jongetje een levensfilosofie om de wereld radicaal te veranderen: jij helpt een persoon op een manier die een verschil maakt. Je vraagt er niets voor terug, behalve dat die geholpen persoon hetzelfde doet voor drie anderen.

Het raakt aan de opdracht van de Bijbel. Heb je naaste lief. In het liefhebben zit het geheim. Het is onbaatzuchtige liefde. Zoals Jezus dienend in het leven stond, zo worden volgelingen van Jezus gevraagd de wereld te dienen. Een liefde die de wereld op z’n kop zet.

Meer weten over een popdienst? Zie: https://alexanderveerman.wordpress.com/2013/01/27/popdienst-vloeken-in-de-kerk/

Popdienst – vloeken in de kerk?

Vanavond (zondag 27 januari 2013)  is de tweede popdienst in de Protestantse Gemeente ’t Harde. De eerste popdienst in juni vorig jaar, trok veel bezoekers. De reacties waren positief – op de een of andere manier raakte deze opzet aan een bepaald verlangen of behoefte. Dit geldt zeker ook voor alle mensen die bij de voorbereidingen van deze popdiensten betrokken zijn. De band bestaat uit zeven personen die dit concept aansprekend vinden: moderne popnummers verbinden met zingevings- en geloofsvragen. Vrijwel alle musici hebben zichzelf aangemeld na een oproep op Facebook. Ook de voorbereidingscommissie, bestaande uit zeven personen, is razend enthousiast en verzet veel werk.

Tegelijkertijd roept de popdienst bij sommigen vragen of zelfs weerzin op. Stichting Jij Daar (www.jijdaar.nl) waarschuwt al enige jaren voor de kwalijke invloeden van popmuziek. Popmuziek is van de wereld en door deze muziek probeert de duivel onwetende mensen te misleiden. Misschien dat niet iedereen die vragen stelt bij het fenomeen ‘popdienst’  er zo zwaar aan tilt als de Stichting Jij Daar, maar het roept wel vragen op. Past deze muziek wel in de kerk? Laten deze nummers zich wel rijmen met de heiligheid van God? Als de kerk ‘wereldgelijkvormig’ wordt, waar gaan we dan naar toe?

Het is goed wanneer er vragen worden gesteld bij vormen en activiteiten van de kerk. Het nodigt uit tot doordenking – wat is het doel van kerk-zijn? Waarom komen we samen? Hoe verhouden wij ons met de samenleving en de cultuur?  Ik zou deze vragen graag op een open manier, met vertrouwen, aan willen gaan, niet vanuit een veroordeling of vanuit angst. Het lastige van de Stichting Jij Daar is het generaliseren van popmuziek en de massieve keuze die vervolgens gesteld wordt. Eerst wordt verondersteld dat alle popmuziek van de duivel is en vervolgens is de vraag: luister je naar God óf naar popmuziek. Dit manipuleren doet de werkelijkheid geen recht en helpt de discussie niet verder. Popmuziek is ontzettend breed. Veel nummers gaan over emoties waar je in het leven mee te maken krijgt. Of haken aan bij de grote vragen van het leven: hoe kunnen we voor elkaar zorgen? Is er meer? Hebben we nog wel oog voor elkaar en voor de wereld?  Wat is een goed leven?

Dat is precies het terrein waarop de popdienst zich beweegt. De vragen die in de cultuur gesteld worden, zijn vragen waar ook in de kerk over nagedacht wordt. Wat opvalt, is dat er een grote groep mensen is, voor wie de kerk niet snel een gesprekspartner zal zijn. Hoeveel deskundigheid een kerk in huis zou kunnen hebben om iemand met een bepaalde vraag verder te helpen – de drempels, bezwaren en image van de kerk verhinderen het gesprek.

Deze breuk is iets van alle tijden. Paulus liet zich niet weerhouden om over het evangelie te spreken. Hij zocht de mensen op en haakte aan bij de cultuur. Dat is geen houding van angst, maar een houding van vertrouwen. Dat is wat wij ook proberen te doen met de popdiensten. Een brug slaan tussen de vragen en verhalen van de cultuur en die van de kerkelijke traditie. Het is nieuw en het is zoeken naar de juiste vorm – maar dat is een spannend proces. Geloofsgemeenschappen horen tot op zekere hoogte in beweging te zijn. Wat hebben we aan boekenkasten vol schatten uit de traditie als er geen jongeren en nieuwe mensen mee in aanraking komen?

De popdienst raakt aan een verlangen: iets te kunnen delen van je diepste grond met woorden en muziek waar je in je dagelijks leven ook mee leeft. Als we zo een brug zouden kunnen slaan tussen cultuur en kerk, zou er een wereld gewonnen zijn.