Partner

Mijn schoonzus Paula is ziek. Eerst was het niet duidelijk wat het was. Al gauw bleek dat het niet goed was. Het ene onderzoek was nog niet afgelopen of het andere onderzoek begon. Nare onderzoeken. Soms mensonterend. Maar het moest nu eenmaal gebeuren. De onderzoeken maakten duidelijk dat er sprake is van kanker. Zes letters. Maar een woord dat het fundament onder je bestaan wegslaat. Het lukte de artsen niet om te achterhalen waar de kanker precies zat. Opnieuw onderzoeken. De conditie van mijn schoonzus ging zienderogen achteruit. Zo kort geleden nog kwam het niet te bevatten bericht: ‘Er zijn geen mogelijkheden meer om je te behandelen’.

Ik zie de angst en wanhoop bij mijn schoonzus. Ik zie mijn broer Johan. Na zoveel jaren van zoeken, worstelen, vluchten en vechten vond hij een vrouw bij wie hij thuis kwam. Bij wie hij rust vond Een vrouw die hem trouw bleef, ondanks zijn chaos en onhandigheden.  En nu. Nu staat hij aan de zijlijn. Hij ziet zijn vrouw lijden. Hij hoort de angst in haar stem. En hij moet gaan. Elke avond opnieuw. Haar achterlaten in het ziekenhuis. Ja, de verpleegkundigen zetten zich met hart en ziel in voor zijn vrouw. Maar de avond is donker. De nacht is koud. Weten dat je geliefde bang is, zich verloren voelt. Niets in handen dan de onmacht. Machteloos toekijken hoe degene die je het dierbaarst is, lijdt. Weten dat je moet loslaten – terwijl je zonder haar niet verder kunt.

Het is niet voor het eerst dat onze familie getroffen wordt door ziekte en dood. Die verhalen komen mee in dit verdriet. Maar ik merk dat de hartverscheurende, eerlijke en rauwe verhalen van mijn broer aan eigen pijn raken. De pijn van de partner. Een stuk waar ik zelf al die jaren aan voorbij ben gegaan. De afgelopen jaren heeft Esther, mijn vrouw, een strijd op leven en dood gevoerd om te overleven. Om een weg te vinden in de gevolgen van seksueel misbruik. Ze heeft gewanhoopt, gezocht en gestreden. Ze is een pad gegaan waarop ik haar niet kon volgen. Een pad door de schaduwen van de dood. Nu voel ik opnieuw hoe bang ik ben geweest om haar te verliezen. Nu voel ik opnieuw de machteloosheid.  Ik zag haar lijden. Ik zag de angst in haar ogen. En ik kon niets doen. Machteloos moest ik toekijken. Wat is het ondragelijk om degene die je het liefst en dierbaar is, te zien lijden. Op de PAAZ te moeten achterlaten en niet te weten of en hoe je haar de volgende dag zult aantreffen. ’s Avonds proberen te gaan slapen en het verdriet van je zoon niet weg te kunnen nemen, je geliefde niet te kunnen dragen – ik haat machteloosheid.

Liefhebben is het mooiste wat er is. Liefde geven. Liefde ontvangen. De pijn die verscheurt, is de andere kant van de liefde. De pijn van de onmacht is de pijn van het niet te realiseren verlangen je geliefde voor het lijden te bewaren. Wat overblijft is een schreeuw. Een schreeuw tot God. Een gebed zonder woorden. ‘Mijn God waarom verlaat U mij? HEER, blijf bij ons!’