‘Loop maar mee, hoor. We brengen Esther naar de verpleegafdeling’. Ik volg de twee verpleegkundigen die het bed waar Esther op ligt door de lange gangen van het ziekenhuis duwen. Esther komt op een zaal te liggen waar twee andere patiënten liggen. Een bed is leeg.
Ziekenzaal
Het is een bijzondere plek, zo’ n ziekenzaal. Mensen met totaal verschillende achtergronden, vaak onbekenden van elkaar, komen in elkaars ruimte op een kwetsbaar moment onder soms lastige omstandigheden. Wat zij met elkaar delen is dat ze ziek en afhankelijk zijn. In de ziekenzaal worden de kieren van ons bestaan zichtbaar.
Verbonden in kwetsbaarheid
De zorgvuldig opgebouwde presentatie naar buiten, de controle over wie toegang heeft tot de binnenkant – in het ziekenhuis valt het uit handen. Kwetsbare mensen, met zorgen om gezondheid, met tijd om te piekeren. Op zaal is geen ruimte voor privacy. De gordijntjes om het bed houden de verhalen niet tegen. Ook niet de pijn die de ander heeft, of het verdriet dat al dan niet wordt uitgesproken. Onbekenden delen voor een korte periode de diepte van hun bestaan met elkaar.
Een drama achter een gordijn
Terwijl ik de spullen van Esther in haar kast leg, snellen verpleegkundigen en een arts naar de mevrouw die tegenover Esther ligt. Het gordijn wordt dichtgeschoven, maar we zijn getuige van haar lichamelijke pijn. Maar meer nog van wat haar daar verteld wordt: ‘Je wordt niet meer beter’. Haar verdriet en wanhoop vullen de zaal. Daar helpt geen gordijn tegen.
Zegenen
De volgende dag mag ik Esther ophalen. De spullen zijn ingepakt. Ik kijk nog even de zaal rond. Een ogenblik kijken de mevrouw tegenover Esther en ik elkaar aan. Ik loop naar haar toe en zeg dat we gisteren getuige waren van het slechte nieuws dat zij te verwerken kreeg. ‘Het laat me niet onberoerd, ik wil je graag sterkte wensen’. Ik noem nog even dat ik predikant ben. ‘Wil je voor me bidden?’ vraagt ze. We kijken elkaar in de ogen. ‘Mag ik je een zegen geven?’ vraag ik. Ze knikt. Ik leg mijn hand op haar hoofd en zegen haar opdat ze kracht mag vinden de dagen te omarmen die haar gegeven zijn, moed mag vinden om los te laten, en om Gods nabijheid op de reis die komen gaat. Een bijzonder, kostbaar en emotioneel moment.
God in de kieren van het bestaan
Even raakten onze verhalen elkaar. Een ontmoeting op zaal. Een kort moment, maar door de kwetsbaarheid is het van een ongekende diepte. In de kieren van het bestaan opent zich ruimte voor een existentiële ontmoeting. Soms mag God oplichten in die ruimte.
Alexander Veerman 
Heel mooi geschreven, dat je zei ik ben predikant ,;een beroep met voldoening . Weet nog dat ik, met een ernstig zieke samen had gebeden ,had aangezichtspijn ,van de zenuwen, kreeg kracht door het samen bidden.