Een mandje op de Nijl

(Bij mijn afscheid van de Protestantse Gemeente ‘t Harde mochten de kinderen hun lievelingsverhaal uit de Bijbel kiezen. Dit is de keuze van Ninet)

Beste Ninet, wat gaaf dat jouw lievelingsverhaal het verhaal van de geboorte van Mozes is. Het is echt een bijzonder verhaal. Luister maar:

‘Je bent een wonder, weet je dat?’ Mozes zit op een boomstam tussen zijn broer Aäron en zijn zus Mirjam. Ze zitten stijf tegen elkaar aan. Mozes laat zijn benen lekker bungelen. Aäron springt op de grond, zoekt een plat steentje en kaatst het steentje over het water. Drie, vier keer stuitert het steentje, voordat het in de Nijl verdwijnt. Aäron draait zich om en kijkt Mozes in de ogen. Hij kijkt ernstig. ‘Je bent een wonder, Mozes, dat mag je nooit vergeten’.  Mirjam slaat haar arm om Mozes heen, en aait hem over zijn bol. Geen springerige Joodse krullen, maar kaalgeschoren, zoals de gewoonte was bij Egyptische prinsen.

Mozes legt zijn hoofd tegen de schouder van zijn zus. ‘Wil je het nog een keer vertellen, Mirjam?’

Mirjam glimlacht. ‘Natuurlijk’. Het is dan ook zo’n mooi verhaal. Nou ja, mooi. Het is ook een verdrietig en pijnlijk verhaal. ‘Je weet dat de Egyptenaren ons, Israëlieten, niet kunnen uitstaan. Misschien zijn ze eigenlijk bang voor ons en proberen ze daarom ons het leven zuur te maken. Dat is niet altijd zo geweest. Heel lang geleden werden we met open armen ontvangen omdat onze voorvader Jozef zowel de Egyptenaren als ons had gered. (Dat verhaal vertel ik je nog een ander keertje, goed?) We mochten in een prachtige landstreek in Egypte wonen. We waren goede buren voor elkaar en waren gelukkig. In de loop van de jaren begonnen de Egyptenaren te veranderen. Ze waren minder vriendelijk. Ze begonnen met kleine pesterijtjes. Maar het werd in de loop van de jaren steeds erger. Ze begonnen ons te vernederen en pakten ons onze vrijheid af. We werden slaven van de Egyptenaren. We moesten hard en zwaar werk doen.

Het vernederen bleek niet genoeg. Enkele jaren geleden werden de Egyptenaren echt vijandig. Niet allemaal gelukkig. Maar de Farao, de koning van Egypte, en zijn dienaren zagen ons niet meer als medemensen. In  hun ogen waren we niets meer waard, maar toch waren ze bang voor ons. De Farao bedacht dat er geen jongetjes meer mochten blijven leven. Als dit plan zou werken, zouden we als Israëlieten geen toekomst meer hebben.

Je broer Aäron was geboren voordat de Farao dit onzalige plan had bedacht. Ik ben een meisje, dus ik mocht blijven leven. Maar toen moeder jou kreeg, waren we allemaal bang. Als jongetje mocht je niet blijven leven. Veel Egyptenaren waren het niet met de Farao eens, en hielpen ons stiekem. Maar toch waren er vele families die door toedoen van de Farao hun kindjes hadden verloren.

Onze moeder Jochebed was vastbesloten om jou in leven te houden. Elke ochtend smeekten we God om ons bij te staan en jou te redden. Elke avond dankten we dat deze dag goed gegaan was. We verborgen je zo goed en zo kwaad als het ging. Als je moest huilen, maakten Aäron en ik lawaai, zodat de Egyptenaren in ons dorp je niet zouden horen.. Maar we wisten ook dat het zo niet lang door kon gaan. Vroeg of laat zouden we ontdekt worden.

Moeder bedacht een plan. Echt een ongehoord en ongelofelijk plan.’ In Mirjams ogen beginnen pretlichtjes te schijnen.  ‘Onze vader Amram zag het eigenlijk niet zitten. Hij twijfelde tussen vluchten met het hele gezin of zich aansluiten bij het gewapend verzet. Toch stemde hij in.

We wisten dat de dochter van de Farao zich elke ochtend in de Nijl ging wassen. Het was een hele vriendelijke en zachte vrouw. Ze gedroeg zich heel anders dan haar norse en hooghartige vader. Aan alles was te zien dat ze erg van kinderen hield, maar zelf was ze nooit moeder geworden.

Amram had een mandje gemaakt. Een mand van riet, dicht gesmeerd met pek zodat er geen water in zou komen. We legden jou in het mandje. Met grote ogen keek je ons aan. Je was nog maar drie maanden, maar het leek wel of je aanvoelde wat er ging komen. Voorzichtig zette ik het mandje op het water, stroomopwaarts en wachtte gespannen af of de prinses ook zou komen. Ja. Ja, daar kwam ze aan, met haar slavinnen en vriendinnen. Ik haalde diep adem, liep een paar passen de Nijl in en gaf het mandje een zet.

Daar ging je. Een klein mandje op die grote rivier de Nijl. Je begon meteen te huilen. De stroom kreeg vat op het mandje en je dreef naar de bocht waar de dochter van de Farao zich aan het wassen was. Door het riet snelde ik sluipend met je mee. Mijn hart bonkte in mijn keel, tranen brandden achter mijn ogen. Wat zou er gebeuren, hoe zou het gaan?!

Tot mijn  verrassing ging het precies zoals moeder had voorspeld. De dochter van de Farao zag het mandje en hoorde jouw gehuil. Ze gaf aan een van haar slavinnen opdracht om het mandje te halen. Toen ze in de mand keek en jou zag, smolt haar hart. Liefdevol pakte ze jou op en drukte jou tegen haar aan. Ze wist gelijk dat je een Israëlitisch jongetje was en dat je eigenlijk gedood zou moeten worden. Maar geen haar op haar hoofd die daaraan dacht. Sterker nog, ze tilde jou hoog in de lucht en huilde van geluk.

Op dat moment rende ik naar de prinses toe. Je huilde van honger. Je kreeg nog de borst van moeder en tja, dat kon de dochter van de Farao jou natuurlijk niet geven. ‘Zal ik iemand halen om het kindje te voeden’ riep ik naar de prinses. ‘Ja, doe maar, graag!’ Ja, moeder had gelijk. De dochter van de Farao had jou gelijk in haar hart gesloten.

En zo mocht jij eerst nog gewoon bij ons thuis wonen. Tot je groot genoeg was, toen moest je naar het paleis. Je bent een wonder, Mozes. Je had er eigenlijk niet horen te zijn, maar nu leef je in het paleis van de Farao en mogen wij jou steeds opzoeken. Ik denk dat jij nog grote dingen gaat doen. Maar vergeet nooit wie je bent. En vergeet nooit dat het God zelf is die jou uit het water heeft gered’.

Mirjam kust Mozes op zijn voorhoofd. ‘Vooruit Mozes, je moet weer naar het paleis, voordat de prinses ongerust wordt. Dag lieverd’.