Op de zonovergoten vrijdagmiddag ging onverwachts de bel. We hebben een redelijk indringende bel, maar dat geluid werd direct overstemd door het scherpe keffen van Flower en de lage, harde whoehoehoehoewoef van Charly. Aanbellen vraagt om onverschrokkenheid en moed.
Die onverschrokkenheid is kenmerkend voor ons buurmeisje Jara (7 jaar). Niet alleen heeft zij samen met haar vriendin Sienna een boek geschreven dat de potentie van een bestseller in zich draagt en zomaar een echte klassieker zou kunnen worden, ook voelt zij zich niet te beroerd om het boek zelf aan de man te brengen.
En zo kon het gebeuren dat op die zonovergoten vrijdagmiddag ik een boek aanschafte. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
In het boek volgen de nog jonge schrijfsters een bloem, vanaf het kleine, onooglijke begin, tot het onvermijdelijke einde. Klinkt hier niet ons eigen leven in door?
Onderaan de eerste pagina zie je goed hoe klein het begin is. Tegelijkertijd laten de schrijvers, die nadrukkelijk vanuit hun eigen context schrijven en daar hun tekeningen en tekst op aan passen, merken hoe welkom die bloem is. In de knop ontluikt al de schoonheid. Het verlangen naar en de liefde voor de bloem klinken door in elk woord.
Het verhaal neemt ons mee naar de verrassende eerste ontknoping die ons laat stil staan bij de verwondering. Ondanks het kleine en misschien nauwelijks zichtbare begin in de knop, komt er een schitterende bloem uit.
De bloem vult met gemak de hele bladzijde. Onbegrensde schoonheid. In de tekst klinkt het lange wachten door en in de blauwe lucht is er ook ruimte voor het goede en fijne in het leven: het feest van jarig zijn, bijvoorbeeld.
Tegelijkertijd komt er ook een onbehaaglijk gevoel. Kan schoonheid altijd bestaan? Is ons genieten eindeloos?
Jara en Sienna nemen ons mee naar de schaduwkant van het leven en tonen ons de werkelijkheid die soms zo ongenadig kan zijn.
De bloem, die eerst zo groots en meeslepend bloeide en met gemak een hele bladzijde kun vullen met schitterende bladeren, wordt zienderogen kleiner. De bloem is er. Maar de kleuren zijn al minder helder. Het verval is voelbaar in elke letter en het uitroepteken doordringt ons van de ernst. Het roept de vraag op of het nog goed gaat komen.
Jara en Sienna tonen aan het slot van het boek dat ze moeilijke onderwerpen niet uit de weg gaan. Ze bieden niet de ontsnappingsroute van de streekroman. Geen knappe tuinman die net op tijd de grond los steekt of de bloem bemest. Nee, werkelijkheid wordt in alle scherpte en kracht uitgewerkt.
Op een haast poëtische wijze weten Jara en Sienna woorden te geven aan het onzegbare. Dit boek is pure literatuur. Het leven, in even krachtige als eenvoudige lijnen en woorden geschetst. De kwetsbaarheid van schoonheid. Het scherpe van het bestaan. Het boek heeft alles in zich. De bloem als metafoor, verbeeldt de vreugde, het verlangen, de hoop en het verdriet van de mensheid.
De bloem is een sterk debuut. We kijken uit hoe deze jonge schrijvers zich verder zullen ontwikkelen.
Alexander Veerman 
Geef een reactie