De Vluchtkerk – een impressie

We zijn net terug van een bezoek aan De Vluchtkerk. Het was onze eerste kennismaking met de plaats die symbool staat voor die grote groep mensen die illegaal in Nederland verblijft. Klem gezet, omdat ze niet in Nederland mogen blijven, maar tegelijkertijd niet terug kunnen naar hun eigen land. De Vluchtkerk. Een betonnen kolos, grijs, kaal en kil. Het is niet een plaats waar je ‘thuis’ komt. 120 mensen, mannen en vrouwen,  hebben hier een onderkomen gevonden. Mensen met eigen levensverhalen. Mensen die niet alleen worstelen met trauma’s uit hun verleden, maar ook lijden onder de onzekerheid over hun toekomst. Mensen die leven met de angst opgepakt te worden, die leven met de boodschap: jullie horen hier niet. 120 mannen en vrouwen die proberen de dag door te komen, houvast te zoeken en te overleven. 

Plaats van hoop

Er is echter veel meer te vertellen over De Vluchtkerk. Het is ook een plaats van hoop. Hier in De Vluchtkerk worden de uitgeprocedeerde asielzoekers in hun mens-zijn gezien en erkend. Een bewoner van De Vluchtkerk is niet de ‘illegaal-die-hier-nier-hoort-te-zijn’, maar medemens, de ander – gelijkwaardig en wederkerig. De Vluchtkerk is een plaats van hoop, omdat buren, moskee, kerk en stad, gelovig en ongelovig, de handen ineen hebben geslagen om het grijze kolos enigszins leefbaar te krijgen. Wat zijn  er veel mensen als vrijwilliger bij De Vluchtkerk betrokken, en wat zijn er veel goede en bemoedigende ontmoetingen. Ik ben onder de indruk van de bewogenheid en bevlogenheid van de vrijwilligers en van de moed van de bewoners. Tot slot is De Vluchtkerk een plaats van hoop, omdat het is gebouwd op het fundament van barmhartigheid. Het begon met een kleine groep die door een actie van Co van Melle een kampement op hebben gezet bij de beelden over de barmhartigheid in de tuin van de diaconie van Amsterdam. Barmhartigheid: je laten raken door de ander, en die niet aan zijn of haar lot overlaten. (Zie ook: http://opendoor-amsterdam.jimdo.com/de-kerk-sliep-buiten/)

Wij zijn hier

Wat de bewoners van De Vluchtkerk willen vertellen, is dat ze er zijn. De Nederlandse wetgeving en de asielprocedure schieten tekort. Natuurlijk kan niet iedereen die dat graag zou willen, in Nederland asiel krijgen. en wie geen asiel krijgt, moet weer terug. Er is echter een  grote groep mensen die klem is komen te zitten. Soms door schrikbarend onzorgvuldig handelen van medewerkers van de IND, soms omdat het land van herkomst zo onveilig is dat onze eigen militairen niet in dat land durven oefenen, soms omdat ze buiten hun schuld om niet terug kunnen, omdat het land van herkomst weigert mee te werken aan terugkeer. Wat deze mensen aan ons vragen is: negeer ons niet, erken onze problemen. Laat ons niet aan ons lot over, maar help ons aan een menswaardig bestaan. Ontroerend om te zien, hoeveel mensen zich laten raken in het hart en ‘met ontferming bewogen zijn’.

En nu?

Wat kunnen kerken, groepen, burgerlijke gemeenten en individuen in bv. ’t Harde betekenen voor De Vluchtkerk in Amsterdam? Meer dan we misschien in eerste instantie zouden denken. Allereerst kunnen we door woord en gebaar de bewoners en vrijwilligers van De Vluchtkerk steunen en bemoedigen. Door een kaartje te sturen, geld over te maken of goederen te (laten) bezorgen. Informatie vind je op deze site: http://www.devluchtkerk.nl/ Daarnaast worden er ambachtslieden (timmerlui, installateurs, elektriciens, fietsenmakers, meubelmakers) die iets van hun kennis willen overbrengen aan de asielzoekers of die praktische hulp kunnen bieden.  Tot slot kunnen we acties organiseren om deze groep mensen te laten merken dat we ze niet vergeten.